مشکلات ناشی از ازدیاد مواد مغذی محلول در سیستم های آب شیرین
گیاهان آبزی (مانند هر گیاه دیگر) برای رشد نیازمند دو ماده ی مغذی ضروری هستند: نیتروژن (N) و فسفر(P). در یک دریاچه ی سالم مواد مغذی در مقادیر کم موجود هستند. اما وجود این مواد در مقادیر زیاد، می تواند موجب ایجاد یک مشکل عمده ی آلودگی آب شود. وجود مواد مغذی بیش از حد باعث تحریک رشد سریع گیاهان و جلبک ها، گرفتگی آبراهه ها و گاهی اوقات ایجاد شکوفه ی سمی جلبک سبز آبی می شود. این فرآیند اتروفیکاسیون نام دارد. نتیجه ی این فرایند این است که هنگامی که گیاهان و جلبک ها می میرند و تجزیه می شوند، مقادیر زیادی از اکسیژن (O2) را استفاده می کنند. بنابراین مقدار اکسیژنی که در دسترس ماهی ها و سایر گونه های آبزی قرار دارد کاهش خواهد یافت. در موارد شدید می تواند موجب ایجاد یک محیط که کاملا عاری از اکسیژن است شود که نمی تواند چیزی جز چند گونه از باکتری های بی هوازی را حمایت کند. همچنین می تواند ماهی ها و سایر موجودات آبزی را کشته و ارزش زیبایی شناختی و تفریحی دریاچه را کاهش دهد.
مواد مغذی، نیترات های موجود در فاضلاب و کود ها، و فسفات های موجود در مواد شوینده و کود ها را شامل می شود. مصارف بشر از مواد مغذی موجود در اتمسفر و مناطق شهری و کشاورزی نزدیک می تواند اتروفیکاسیون طبیعی دریاچه ها را تسریع بخشد؛ فرآیندی که اتروفیکاسیون فرهنگی نام دارد.
مواد مغذی ناشی از منابع شهری ممکن است از فاضلاب خانگی، زباله های صنعتی و زهکشی طوفان، گرفته شده باشند. سهم نیتروژن و فسفر در هر فرد در هر روز به طور میانگین 10.8 گرم N و 2.2 گرم Pمی باشد، هر چند طیف قابل توجهی وجود دارد. در دهه ی 1940 مواد شوینده حاوی سدیم تری پلی فسفات تولید شدند، که با خنثی کردن کلسیم، آب را نرم کرده و پس از شستن لباس ها، چرک را در تعلیق نگه می دارد.
این ها منابع اصلی ازدیاد مواد مغذی و موجب اتروفیکاسیون فرهنگی در دریاچه ها می باشند. مقدار هر یک از این منابع با توجه به نوع و مقدار فعالیت های انسانی که در هر بادخیزداری و آبخیزداری رخ می دهد، متفاوت است.