در واقع برای کاهش هزینه ها و عدم تعویض زودهنگام رزین، سختی گیر آب را بصورت دوره‌ای، و بوسیله یک محلول شوراب قوی احیا می کنند. برای اینکه فرایند احیا به صورت خودکار و دایمی انجام شود معمولا سعی می کنند با استفاده از وسایل خاصی، امکانی فراهم کنند که شارژ مجدد بستر رزین به صورت «خود احیاء» انجام شود. وسیله ای که این کار را انجام میدهد معمولا یک شیر کنترل است که با نام والف کنترل نیز شناخته میشود و در بالای محفظه سختی‌گیر نصب میشود. شیر کنترل می تواند فرایند شارژ مجدد را در زمانهای تعیین شده آغاز و کل فرایند را کنترل کند.
انواع سختی‌گیر آب خانگی دارای دو نوع سیستم کنترل هستند. قدیمی‌ترین و ساده‌ترین سیستم آن یک تایمر ساعتی است که اغلب ساعت روزانه نامیده می شود. این نوع سختی گیر آب مانند تایمر روی اجاق گاز کار میکند. از قبل روزی را برای بازسازی آن مشخص می‌کنید و وقتی آن روز برسد، تایمر شروع شده و بازسازی سختی‌گیر آب، آغاز میشود و پس از اتمام کار فرایند متوقف میشود.
تنظیم عادی آن میتواند هر شش روز باشد. سختی‌گیر آب هر شش روز، صرف نظر از مقدار آب مورد استفاده در خانه، احیا می شود. اما انواع جدیدی از شیر کنترل وجود دارد که جدید تر بوده و بجای زمان سپری شده، حجم آب تصفیه شده را مورد سنجش قرار میدهد. روی این مدلها از شیر کنترل سختی گیر قسمتی تعبیه شده که میزان برداشت آب را در طول هر دوره بررسی میکند. به عبارت دیگر بخش مربوط به سنجش سختی‌گیر آب، گالن‌های آب عبوری از سختی‌گیر را شمرده و پس از آنکه مقدار گالن از پیش تعیین شده‌‌ی آب، تصفیه شد، بازسازی آغاز میشود. اگر آب کمی استفاده شده بود، بازسازی کمتر اتفاق می‌افتد و برعکس.
عموما باور کارشناسان تصفیه آب بر این است که سختی‌گیرهایی که دارای بخش سنجش میزان آب تصفیه شده هستند، نسبت به مدل های تایمری اقتصادی‌تر بوده و با محیط‌زیست سازگارتر هستند. این مساله در بیشتر موارد درست است. هرچند سیستم‌های کنتوری(سختی گیرهای دارای سیستم اندازه گیری آب تصفیه شده) بصورت خودکار آب را ذخیره نمی‌کنند.
هم سیستم‌های تایمری و هم کنتوری باید به درستی تنظیم شوند و سیستم کنتوری که برنامه‌ریزی ضعیفی داشته باشد همانند سیستم تایمری که تنظیم ضعیفی شده باشد ناکارآمد است.
در برنامه‌ریزی یک سختی‌گیر آب، فرضیات (حدسیات) مشخصی انجام میشود. اصلی‌ترین آنها این است که شخصی که در یک ساختمان زندگی میکند روزانه 75 گالن آب استفاده میکند. برخی تولید کنندگان تلاش میکنند علمی‌تر برخورد کنند و عدد را کمی بالا و پایین میکنند اما حدس کلی این است که هر شخص در محل اقامت خود در روز 75 گالن آب مصرف میکند. این عدد معمولا به خوبی کار میکند.
برای تنظیم درست سختی‌گیر آب، لازم است سختی آب را بدانیم. برای سنجش سختی آب می توانید از دستگاه سختی سنج آب یا همان TDS Meter استفاده نمایید. سختی، اندازه گیری مقدار کلسیم و منیزیم موجود در آب است. به واحد در میلیون یا معمولا گرین(خرده) در گالن شناخته میشود. یک گرین معادل ۱۷.۱ واحد در میلیون است. همچنین مهم است که محتوای آهن و منگنز در آب را بدانیم. آهن و منگنز اغلب در آب چاه وجود دارند اما در منابع آب شهری به ندرت یافت میشوند.
به دلیل ساده بودن این مبحث، فرض بر این می‌گیریم که هیچ آهن یا منگنزی در آب وجود ندارد. وجود آهن و یا منگنز نشان دهنده یک سری مسائل دیگر است. تلاش برای تنظیم کنترل سختی‌گیر آب بدون دانستن اینکه سختی آب چقدر است مثل این است که ساعت خود را برای صبح تنظیم کنید بدون اینکه بدانید اکنون ساعت چند است.
خوشبختانه، آزمایش کردن آب از نظر سختی با آزمایش‌های ارزان قیمت موجود در فروشگاه‌های لوازم استخر، فروشگاه لوازم حیوانات خانگی و ابزار فروشی‌ها و بسیاری مکان‌های دیگر کار ساده‌ای است.
اگر در شهر زندگی می‌کنید، با اداره آب تماس بگیرید و از آنها بپرسید. ممکن است سختی آب را به میلی گرم در لیتر به شما بدهند.
سختی آب دارای دو واحد رایج است:
گرین در گالن GPG : تعداد دانه در هر گالن که یک واحد سختی آب میباشد. منظور 1 دانه (8/64 میلیمتر) از کربنات کلسیم است که در یک گالن آب (3،78 لیتر) حل شده است. آن را به یک قسمت در تقریبا 58،000 قسمت آب یا 17.1 قسمت در میلیون (ppm) نیز بیان می کنند. همچنین درجه کلارک Clark degree نامیده می شود
واحد در میلیون PPM : تعداد واحد کربنات کلسیم حل شده در یک میلیون واحد آب است.
برای تبدیل به گرین در گالن، به PPM که اصطلاح رایجتری در تصفیه آب استفاده است، می توانید میلی گرم بر لیتر را بر ۱۷/۱ تقسیم کنید. یک گرین سختی معادل ۱۷.۱ میلی گرم بر لیتر یا ۱۷.۱ واحد بر میلیون است.
وقتی سختی آب و تعداد افرادی که در خانه شما زندگی میکنند، مشخص باشد، آماده برنامه‌ریزی سختی‌گیر هستید.
ادامه مقاله را در تنظیم شیر کنترل در سختی گیر آب مطالعه نمایید ...
***