بسیاری از مردم سوالاتی در باره ی عوارض نیترات موجود در آب آشامیدنی شان دارند_ ادامه
تست های تشخیص نیترات را می توان با پرداخت هزینه به آزمایشگاه تحقیقاتی آب، آزمایشگاه های اداره ی بهداشت برخی از شهر / شهرستان ها، و برخی از آزمایشگاه های تجاری انجام داد. یک آزمایشگاه انتخاب کنید و یک کیت تست نیترات آب آشامیدنی از آنها بگیرید. این کیت شامل یک بطری نمونه ی استرلیزه، فرم اطلاعات، دستورالعمل نمونه برداری، و یک جعبه بازگشت پستی خواهد بود. دستورالعمل نمونه برداری اطلاعاتی در مورد نحوه ی جمع آوری نمونه را در اختیارتان می گذارد. برای جلوگیری از آلودگی و برای به دست آوردن یک نمونه ی نمایان، این دستورالعمل را با دقت دنبال کنید.
بی درنگ نمونه و فرم اطلاعات تکمیل شده را برای آزمایشگاه پست کنید. نمونه را روزی برای پست ببرید که بتواند از دوشنبه تا چهارشنبه به آزمایشگاه برسد. آخر هفته یا تعطیلات این کار را نکنید زیرا ممکن است موجب تاخیر در پست شدن و یا تجزیه و تحلیل آزمایشگاه شود. گرچه کیت تست های مزرعه هم برای اندازه گیری غلظت نیترات در دسترس هستند، اما دقت آنها به اندازه ی روش های آزمایشگاهی نیست. نتایج حاصل از کیت تست های کشاورزی ممکن است با حضور مواد شیمیایی خاص و با تغییر درجه حرارت تحت تاثیر قرار بگیرند. برای حصول اطمینان از دقت و قابل اعتماد بودن نتایج، باید از تست های آزمایشگاهی استفاده کرد.
آزمایشگاه، غلظت نیترات را بر حسب میلی گرم در لیتر (mg/L) یا بر حسب قسمت در میلیون (ppm) گزارش می کند، که برابر است با غلظت های موجود در سیستم های آبی رقیق (1 mg/L = 1 ppm).
اغلب آزمایشگاه مقدار نیترات را به صورت نیترات نیتروژن (NO3-N) گزارش می کنند، که برابر است با مقدار نیتروژن موجود به صورت نیترات. بعضی از آزمایشگاهها ممکن است نیترات کل (NO3-) را گزارش کنند. حواستان باشد که گزارش آزمون تان را بررسی کنید تا متوجه شوید که مقدار چه چیزی را نشان می دهد، NO3-N یا NO3-. برای مقایسه ی این دو سیستم گزارش دهی از فرمول زیر استفاده کنید:
10 میلی گرم بر لیتر نیترات نیتروژن (NO3-N) = 44.3 میلی گرم بر لیتر نیترات (NO3-)
خدمات بهداشت عمومی ایالات متحده، میزان 10 میلی گرم بر لیترNO3-N در آب آشامیدنی را توصیه می کند که توسط سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان حداکثر سطح آلاینده برای سیستم های آب عمومی استفاده می شود. سیستم های آب عمومی از نظر قانونی عبارتند از سیستم هایی که 15 یا بیش از 15 اتصال دارند و یا معمولا در خدمت بیش از 25 نفر هستند. این سیستم ها باید با استاندارد 10 میلی گرم بر لیتر NO3-N مطابقت داشته باشند تا منبع آبی تایید شده محسوب شوند. سازمان حفاظت محیط زیست باید از سیستم های آب عمومی تست های منظم نیترات نیتروژن و نیتریت نیتروژن بگیرد و نتایج این تست ها در دسترس تامین کنندگان آب می باشند.
اگر آزمایش نشان دهد که غلظت نیترات نیتروژن موجود در آب منتقل شده بیش از حد استاندارد است، باید به مردم اطلاع داده شود و اقداماتی برای تصفیه صورت بگیرد. اغلب، تصفیه ممکن است به سادگی و از طریق ترکیب کردن آبی که مقدار نیترات موجود در آن بیش از استاندارد است با آبی که غلظت نیترات موجود در آن کمتر از 10 میلی گرم بر لیتر است صورت بگیرد به طوری که میانگین غلظت آب منتثل شده به زیر حد استاندارد EPA برسد.
اگر نیترات موجود در منبع آبتان بیش از حد باشد، شما دو راه اصلی دارید: دست یابی به یک منبع آب جایگزین و یا استفاده از برخی از انواع تصفیه برای حذف نیترات. نیاز به منبع آب جایگزین یا حذف نیترات نیتروژن باید قبل از سرمایه گذاری برای تهیه ی تجهیزات تصفیه یا منبع جایگزین ایجاد شده باشد. بر مبنای تجزیه و تحلیل نیترات توسط یک آزمایشگاه معتبر و پس از مشورت با پزشک تان برای کمک به ارزیابی سطح خطر و یا سایر اقدامات حرفه ای، تصمیم گیری کنید.
منبع آب جایگزین
این امکان وجود دارد که با حفر یک چاه جدید در محل های مختلف و یا یک چاه عمیق تر در آبخوان های مختلف بتوان به یک منبع آب جایگزین رضایت بخش دست یافت، به خصوص اگر آلودگی نیترات ناشی از یک منبع نقطه ای مانند ضایعات انسانی و دامی باشد. اگر آب با نیترات بالا از یک سفره ی آب کم عمق می آید، ممکن است یک سفره ی آب آلوده نشده و عمیق تر موجود باشد که توسط یک لایه خاک رس و یا یک سفره ی آب دیگر که که مانع حرکت رو به پایین آب آلوده به نیترات می شود، حفاظت می گردد.
یک چاه جدید باید طوری ساخته شود که آلودگی های سطحی نتواند وارد آن شود و باید به دیواره های چاه بتن سیمان زد. در حالت ایده آل، چاه جدید باید استانداردهای لازم برای تامین آب جامعه را رعایت کند. باید دور از هر گونه منبع بالقوه ی آلودگی، مانند سیستم های زباله های عفونی، زمین های زراعی یا مخازن سوخت زیر زمینی واقع شود.
بخش آب در وزارت حفاظت از محیط زیست ممکن است قادر به کمک به شما در تعیین علت آلودگی آب و ارائه ی توصیه هایی برای رفع مشکل باشد. علاوه بر این، مرکز تحقیقات آب می تواند اطلاعات عمومی در مورد این موضوع را در اختیارتان بگذارد. یکی دیگر از منابع آب جایگزین، آب بطری است که می توان آن را افز فروشگاه ها و یا مستقیما از شرکت های بسته بندی آب خریداری نمود. این جایگزین به ویژه در زمانی به کار می رود که تهیه ی آب برای غذا و آشامیدن نوزاد، نگرانی اصلی محسوب می شود. آب خریداری شده را باید برای جلوگیری از آلودگی، با روشی به کار گرفته و ذخیره کرد.
تصفیه آب
نیترات را می توان با سه روش از آب آشامیدنی حذف کرد: تقطیر، اسمز معکوس و تبادل یونی. تجهیزات تصفیه ی خانگی که این فرآیند ها را به کار می برند، توسط چندین شرکت تولید کننده به بازار عرضه می شود. فیلترهای جذب کربن، انواع مختلف فیلترهای مکانیکی، و نرم کننده های آب استاندارد، نیترات را حذف نمی کنند.
فرایند تقطیر شامل گرم کردن آب تا رسیدن به نقطه ی جوش و جمع آوری و تغلیظ بخار با استفاده از یک فنر فلزی است. نزدیک به 100 درصد از نیترات را می توان با این فرآیند حذف کرد. اگر صرفا آب را بجوشانید، غلظت نیترات به جای کاهش، افزایش خواهد یافت. آب بدون نیترات، با جمع آوری و تغلیظ بخار تولید شده به هنگام جوشیدن آب، به دست می آید.
در فرآیند اسمز معکوس، فشار به آب اعمال می شود تا آن را به زور از یک غشاء نیمه تراوا عبور دهد. به هنگام عبور آب از غشا، بسیاری از ناخالصی ها تصفیه می شوند. با توجه به گزارشات تولید کنندگان، از 85 تا 95 درصد از نیترات را می توان با روش اسمز معکوس حذف کرد. نرخ حذف واقعی، بسته به کیفیت اولیه ی آب، فشار سیستم، و درجه ی حرارت آب ممکن است متفاوت باشد.
تبادل یونی برای حذف نیترات نیتروژن طبق همان اصول نرم کننده ی آب خانگی عمل می کند. در یک نرم کننده آب استاندارد، یونهای کلسیم و منیزیم با یونهای سدیم مبادله می شوند. با این حال، برای فرایند حذف نیترات، رزین های تبادل آنیون ویژه ای استفاده می شوند که به هنگام عبور آب از رزین، یون های کلرید را با یون های نیترات و سولفات موجود در آب مبادله می کنند. از آنجا که اکثر رزین های تبادل آنیون، گزینش سولفاتشان بیش از نیترات است، سطح سولفات موجود در آب یک عامل مهم در بهره وری یکسیستم تبادل یونی برای از بین بردن نیترات است.
تمام روش هایی که در اینجا برای از بین بردن نیترات توضیح داده شدند، نسبتا گران هستند. هزینه های اولیه و هزینه های عملیاتی را در نظر بگیرید. هزینه های عملیاتی عبارتند از: انرژی مورد نیاز برای کارکردن سیستم، آب اضافی که ممکن است برای شستشوی سیستم نیاز باشد، منابع مصرفی و فیلترها، تعمیرات و مراقبت های عمومی.
صرف نظر از کیفیت تجهیزات خریداری شده، به صورت رضایت بخش کار نخواهد کرد، مگر اینکه مطابق با توصیه های سازنده از آن مراقبت به عمل آید. تعمیر و نگهداری تجهیزات ممکن است شامل تمیز کردن دوره ای و تعویض برخی از اجزای آن باشد. همچنین هر گونه شرایط نصب خاص که ممکن است به هزینه ی تجهیزات اضافه شود را در نظر بگیرند. فروشندگان معتبر تجهیزات تصفیه آب می توانند در ارزیابی تجهیزات موجود کمکتان کنند.
تجهیزات را باید تنها از تولید کنندگان و نمایندگی های معتبر خریداری نمود. این کمک می کند تا از اینکه تجهیزات کار لازم را انجام می دهند و اینکه تعمیر و نگهداری و تعمیر قطعات در صورت نیاز در دسترس خواهد بود، اطمینان حاصل کنید. بررسی کنید که آیا تجهیزات توسط یک سازمان مستقل آزمایش یا ارزیابی شده اند یا خیر. در حالت ایده آل، باید قبل از در نظر گرفتن نصب و راه اندازی هر گونه سیستم تصفیه آب، مناقصه های متعدد پیمانکاران دارای مجوز را به دست آورید.
انجمن کیفیت آب (WQA) و NSF بین المللی (NSF) هر دو برنامه های داوطلبانه ای برای آزمایش تجهیزات تصفیه آب تولید کنندگان اختیار کرده اند. تجهیزات ذکر شده توسط WQA و NSF بررسی شده، در تست استانداردهای مورد نیاز تایید شده و به طور معمول دارای برچسب شناسایی تست WQA یا NSF هستند. این تست های مستقل به شما اطمینان می دهند که ادعاهای تولید کنندگان تأیید شده است.
نیترات موجود در آب آشامیدنی می تواند یک مشکل باشد، به ویژه برای نوزادان. تست آب تنها راه برای تشخیص این است که آیا غلظت نیترات نیتروژن کمتر از استاندارد قابل قبول 10 میلی گرم بر لیتر است یا خیر. مکان و ساخت و ساز مناسب حفر چاه، شیوه های کلیدی برای اجتناب از آلودگی نیترات آب آشامیدنی هستند. شیوه های مدیریت برای کاهش خطر آلودگی با کودهای استعمال شده، سلامت منبع آب را حفظ می کند.
اگر آب آشامیدنی از استاندارد قابل قبول نیترات نیتروژن تجاوز کند، چاره این است که از یک منبع آب جایگزین یا روش تصفیه آب مناسب استفاده کنید. منابع آب جایگزین عبارتند از: آب معدنی آشامیدنی، به ویژه برای تهیه ی غذای نوزاد، و یا حفر یک چاه جدید در مکان یا سفره ی آبی دیگر. گزینه های تصفیه آب عبارتند از: تقطیر، اسمز معکوس و تبادل یونی.
حدود 2 درصد از چاه های خصوصی ممکن است با افزایش میزان نیترات یا نیتریت مواجه باشند. اکثر این چاه ها احتمالا چاه هایی نسبتا کم عمق در مناطقی با تاریخی طولانی از توسعه ی کشاورزی هستند.
نقل قول - «کیفیت آب آشامیدنی در مناطق روستایی پنسیلوانیا و اثر شیوه های مدیریت» ، (PSU, 2009).
«غلظت متوسط نیترات در مناطق جنوب شرقی و جنوبی مرکزی، در مقایسه با چهار منطقه ی دیگر به میزان قابل توجهی بالاتر بود.»
«یک موضوع قابل توجه که عدم اهمیت کاربری زمین های نزدیک را رد می کرد، همبستگی قوی بین فاصله تا زمین های کشاورزی اطراف و غلظت نیترات در چاه بود.»
آخرین سیاست پیشنهادی PADEP درباره ی نیترات ها، آب های سطحی و سیستم های دفع زباله های عفونی تا حدودی گمراه کننده بود.