مقالات گروه آب و سلامتی

---

• 

  مشاهده 04 اسفند 1395 1648 بازدید

  وایراکیت و تصفیه آب

  وایراکیت، سنگ معدن آلومینوسیلیکات کلسیم هیدراته است که در ذخایر چشمه های گرم، به ویژه در وایراکی، نیوزیلند، اونی کوب و ژاپن یافت می شود. وایراکیت مانند  آنالسیت، به دو خانواده معدنی نسبت داده شده است: هم به دلیل خواص شیمیایی، ساختار مولکولی، و نحوه تشکیل شدنش، به عنوان عضوی از خانواده فلدسپاتوید از آن یاد می شود، و هم به دلیل ویژگی های تبادل یونی و کم آبی برگشت پذیرش آن را عضوی از خانواده زئولیت ها می دانند. وایراکیت کریستال های بی رنگ و اغلب دوقلویی با تقارن مونوکلینیک تشکیل می دهد؛ فرمول شیمیایی آن CaAl2Si4O12 · 2H2O است. زئولیت های معدنی دیگری در حضور آب و در دما و فشار بالا، تبدیل به وایراکیت می شوند.

• 

  مشاهده 04 اسفند 1395 2103 بازدید

  آب معدنی سالم است یا نه

  این همان چیزی است که بازاریابان باعث شده اند باورش کنیم. فقط به برچسب ها یا عکس های تبلیغاتی آب معدنی نگاهی بیاندازید: حوض های بکر و عمیق آب چشمه، قله کوهستانی باشکوه و افراد سالم و سرزنده که به هنگام دوچرخه سواری در پارک و رفتن به استودیو یوگا، آب معدنی سرد می نوشند. تولیدکنندگان آب معدنی نیاز به محصولی را در ما ایجاد کرده اند که اصلا احتیاجش نداریم. فقط به ادامه ی مطلب بروید و 5 دلیل محکم ما را مطالعه نمایید تا عادت استفاده از آب معدنی را برای همیشه کنار بگذارید.   در واقع، آب معدنی همان آب معمولی است. این حقیقت مردم را از خریدن مقادیر بسیاری از آن باز نمی دارد. براورد شده است که فروش سالانه آب معدنی در مکان های متعدد دنیا، میان 50 تا صد میلیارد دلار است و این میزان شگفت انگیز نیز هر سال 7 درصد افزایش می یابد. فروش آب معدنی، تجارتی عظیم، اما از نظر پایداری، مانند یک چاه خشک است. پر هزینه و بی فایده است و با ساختار و یافته های دستگاه های تصفیه آب شهری، تطابقی ندارد. آیا می خواهید چند دلیل محکم در اختیارتان قرار دهیم تا عادت استفاده از آب معدنی را برای همیشه ترک کنید؟ برای شروع، 5 دلیل برای تان گرد آورده ایم.   آب معدنی به قیمتش نمی ارزد برای مثال، بطری های پپسی H2GO یا آب معدنی پمپی کوکاکولا را در نظر بگیرید. هر دو در سایز 750 میلی لیتر فروخته می شوند و می توان آن ها را در کنار نوشابه ها و با قیمت یکسان  از دستگاه های سکه ای خریداری کرد. این دو مارک، از آب شیر تصفیه شده تهیه شده و کمی قبل از اینکه برای فروش توزیع شوند، در بطری ریخته می شوند. در نیوزلند، قیمت اکثر آب های شهری، کمتر از 1 سنت در ازای 5 لیتر، یا لیتری 0.2 سنت است.   حال، مایعی دیگر را در نظر بگیرید که در همه جای دنیا به فروش می رسد: بنزین. بایستی به شکل نفت خام از زمین استخراج شود، با کشتی به پالایشگاه (که غالبا در آن طرف دنیاست) فرستاده شود و سپس مجددا دور دنیا را بزند تا به پمپ بنزین محل تان برسد.   در نیوزلند، قیمت متوسط هر لیتر بنزین، حدودا 2.90 دلار است. در همان پمپ بنزین، می توانید یک بطری آب معدنی را به قیمت بیش از 3 دلار بخرید، آبی که در همان محل تولید شده و فقط چند صد کیلومتر و نه هزاران کیلومتر حمل شده است. و به همین دلیل است که شرکت هایی که می خواهند وارد این تجارت شوند، تمام شدنی نیستند. از نظر قیمت نسبت به هزینه تولید، آب معدنی، نفت بزرگ را شرمنده می کند!   از آب شیر سالم تر نیست کیفیت آب معدنی به جای اینکه بیشتر یا مساوی آب شیر باشد، در بسیاری از موارد، در واقع کمتر از آن است. به علت تفاوت در قوانین و مقررات حاکم بر صنعت آب معدنی و شرکت های تصفیه آب شهری، کیفیت آب معدنی بسیار زیر حداقل های مقررات و کد های سلامت است. این تفاوت در کد های سلامت غالبا موجب می شود که کیفیت آبی که بطری های پلاستیکی را با آن پر می کنند، نسبت به شرکت های آب معدنی، کمتر باشد.   آب معدنی یعنی زباله! آب معدنی، سالانه تا 1.5 میلیون تن زباله ی پلاستیکی تولید می کند. به نقل از سازمان نظارت بر آب و غذا، برای تولید این پلاستیک ها، سالانه 47 میلیون گالون نفت نیاز است. و گرچه پلاستیکی که برای تهیه آب معدنی استفاده می شود، کیفیت بالایی دارد و بازیافت کننده ها به آن نیاز دارند، بالغ بر 80 درصد بطری های پلاستیکی، به سادگی دور ریخته می شوند.   چنین به نظر می رسد که بطری های خالی در حقیقت دارند دنیا را به یک سطل زباله تبدیل می کنند. در حال حاضر، زباله های پلاستیکی در چنان حجمی تولید می شوند که گرداب های عظیمی از زباله های پلاستیکی امروزه به طور بی وقفه در بزرگترین اقیانوس های جهان می چرخند. این موضوع نشان دهنده خطر بزرگی برای حیات دریایی است که منجر به مرگ پرندگان و ماهی هایی می شود که سهوا جای غذاهایمان را به زباله ها می دهد.   به لطف سرعت تجزیه کمش، اکثریت قریب به اتفاق تمام پلاستیک هایی که تا به حال تولید شده اند، هنوز هم در جایی وجود دارند.   آب معدنی یعنی کم توجهی به سیستم های عمومی بسیاری از مردم به این دلیل آب معدنی می نوشند که طعم آب شیر محله شان را دوست ندارند یا به سلامت آن شک دارند.   این کار مانند این است که پنچری ریزی در چرخ خودروتان وجود داشته باشد و شما به جای اینکه پنچرگیری اش کنید، خودروتان را اینور و آنور بچرخانید. تنها با صرف مقدار کمی هزینه می توانند آب مصرفی شان را به منبع تولید آب معدنی تبدیل کرد.   هنوز هم نیاز به تمرکز و سرمایه گذاری بر روی برنامه های تصفیه آب شهری مان داریم. آیا کشورها می خواهند کاملا به زیر آوار هزینه های مصرف کننده ها بروند؟ یا اینکه می آیید همگی دست به دست هم بدهیم و آب شیر بسیار خوبی را در اختیار همه قرار دهیم؟   شرکتی شدن آب نویسندگان فیلم مستند تشنگی، آلن اسنیتو Alan Snitow و دبوراش کوفمن Deborah Kaufman، خصوصی شدن سریع جهانی منابع آب شهری و تاثیری که این خرید ها بر اقتصاد محلی می گذارند را به تصویر می کشند.   آب را «طلای آبی» قرن 21 ام نام نهاده اند. به لطف افزایش شهرنشینی و جمعیت، تغییر آب و هوا و آلودگی صنعتی، آب تازه، دارد گران قیمت ترین نیاز طبیعی انسان می شود.   شرکت های چند ملیتی، هر جا که دستشان برسد، در حال قدم نهادن در عرصه خرید آب های زیرزمینی و حقوق توزیع این آب ها هستند. و صنعت آب معدنی، مؤلفه ی مهمی در حرکت آن ها به سوی تجاری سازی چیزی است که بسیاری از افراد آن را حق اولیه انسان می پندارند: دسترسی به آب سالم و مقرون به صرفه.   چه می توان کرد؟ جایگزین ساده ای برای آب معدنی وجود دارد: خرید یک فلاسک فولادی ضد زنگ یا بطری پلی کربنات، و استفاده از آن. آیا از طعم آب محلی تان خوش تان نمی آید؟ ما می توانیم راهی را به شما پیشنهاد دهیم تا بتوانید با صرف مقدار کمی، به آبی بسیار خوش طعم و عاری از آلاینده های مضر دست پیدا کنید. با خرید تصفیه کننده های کربن ارزان قیمت، به قیمت بخش اندکی از هزینه لازم برای خرید آب معدنی، می توان اکثر آب های لوله کشی را به آبی بسیار تازه تبدیل کرد. همین امروز با ما تماس حاصل نموده و بگذارید نشان تان دهیم که چگونه می توانید با نخریدن آب معدنی، پول تان را پس انداز کنید. اگر دستگاه تصفیه آب ندارید، پس بدن تان را تبدیل به دستگاه تصفیه کرده اید!

• 

  مشاهده 04 اسفند 1395 1543 بازدید

  آیا استحمام روزانه با آب تصفیه نشده باعث بیماریتان می شود

  کیفیت آب آشامیدنی، یکی از عوامل تعیین کننده اصلی سلامت و تندرستی ما می باشد. نه تنها توجه کردن به وجود پاتوژن ها و آلاینده های موجود در آب مهم است، بلکه باید مواد شیمیایی که به صورت روتین به آب افزوده می شوند و ممکن است به سلامت ما آسیب برساند را نیز مورد توجه قرار داد. کلر یک ماده شیمیایی است که معمولا به عنوان ضدعفونی کننده منابع آب عمومی به کار می رود و شیوه مؤثری برای کاهش سطح باکتری های بیماری زای موجود در آب آشامیدنی می باشد. متأسفانه این ماده شیمیایی و سایر ضد عفونی کننده های شیمیایی، ممکن است اثرات مخربی بر باکتری های مفید بدن نیز داشته باشند. زمانی که از کلر برای تصفیه آب استفاده می شود، با مواد آلی ترکیب شده و به تشکیل تری هالومتان ها trihalomethanes می انجامد که به عنوان فراورده های جانبی ضدعفونی نیز شناخته می شوند. یکی از رایج ترین تری هالومتان های تشکیل شده، کلروفرم نام دارد که یک عامل سرطان زای شناخته شده است. سایر تری هالومتان های تشکیل شده عبارتند از دی کلرامین dichloramines  و تری کلرامین trichloramines ، که به هنگام استفاده از کلرامین chloramine به عنوان عامل ضدعفونی کننده، تشکیل می شوند. این ترکیبات، زمانی که به صورت خوراکی مصرف گردند، استنشاق شوند و یا به پوست مالیده شوند، سمی هستند. تحقیقی که بر روی اثرات آشامیدن آب حاوی کلر بر روی سلامتی انجام شده، موارد متنوعی از سمی بودن را نشان داده است. چندین مطالعه دریافته اند در جوامعی که آب آشامیدنی حاوی کلر یا کلرامین مصرف می کنند، خطر ابتلا به سرطان مثانه، کلیه و راست روده بیشتر است. تری هالومتان های ناشی از آب هایی که با مواد شیمیایی تصفیه می شوند، با انواع نتایج ضعیف تولد، از جمله سقط جنین، نقص های مادرزادی و وزن کم نوزاد در زمان تولد در ارتباط بوده است. بخار کلر و کلرامین با خطرات بزرگتر ابتلا به آسم در ارتباط بوده و ممکن است به پوشش مخاطی دستگاه تنفسی آسیب وارد نمایند. رادیکال های آزاد موجود در آب حاوی کلر، با نقص کبد، تضعیف سیستم ایمنی بدن و تغییرات پیش از تصلب شرائین arteriosclerotic در ارتباط اند. گرچه تحقیقات اساسی در رابطه با این موضوع انجام نشده است، تصور اینکه آب حاوی کلر، متقابلا بر فلور مفید روده هم اثر می کند، منطقی به نظر می رسد. کلر یک عامل ضد میکروب قوی و زیست کش است که بر انواع بسیاری از باکتری ها اثر می کند. ترکیبات موجود در آب ضدعفونی شده ممکن است نه تنها از طریق آشامیدن آب، بلکه از طریق استحمام روزانه مان نیز بتوانند به روده برسند. پست اخیری در وبلاگ تبادل نظر غذایی، این نظریه نگران کننده را مورد توجه عموم قرار داد. نویسنده این پست نه تنها اثرات مضر آب آشامیدنی حاوی کلر را در متن برجسته کرده بود، بلکه بر اثرات احتمالا بزرگتری که دوش گرفتن و استحمام می تواند بر فلور روده ای مان داشته باشد نیز تأکید می ورزید. همان طور که می دانیم، رابطه ای قوی میان آسم، آکنه، بیماری خود ایمنی و سلامت فلور روده مان وجود دارد. ممکن است تصور کرده باشیم که دیسبیوزیس dysbiosis (برهم خوردن تعادل باکتری های روده) که از طریق تماس بیش از حد با کلر، تحریک شده یا وخیم تر می شود، ممکن است در ایجاد این بیماری ها نقش داشته باشد.   ممکن است دوش گرفتن و استحمام در آب حاوی کلر، حتی بیش از آشامیدن همان آب ضدعفونی شده، ما را در معرض کلر و فراورده های جانبی اش قرار دهد؟ در حالی که بدن ما می تواند مقادیری از کلر ناشی از آب آشامیدنی را تصفیه کند، هالومتان ها و سایر فراورده های جانبی فرایند ضدعفونی، که در طول دوش گرفتن و استحمام استنشاق می کنیم، ممکن است بسیار مضرتر باشند، زیرا گاز کلری که استنشاق می کنیم، مستقیما وارد جریان خون ما می شود. بنابراین، حتی اگر آب آشامیدنی تان را با یک دستگاه تصفیه آب خانگی تصفیه می کنید، مقدار مواد سمی که از طریق دوش یا استحمام روزانه با آن ها تماس پیدا می کنید، می توانند مشکلات بزرگتری را ایجاد کنند. تحقیقات نشان داده است که خطر ابتلا به سرطان ناشی از آب حاوی کلر، احتمالا در واقع به علت دوش گرفتن و استحمام باشد، نه نوشیدن آب حاوی کلر. این بدین معناست که احتمالا بسیاری از خطرات بهداشتی ناشی از کلر به خصوص با تماس های پوستی و تنفسی در ارتباط است. در واقع، کلروفرم ناشی از یک دوش ده دقیقه ای، مساوی و شاید بیشتر از مقدار کلروفرم ناشی از میانگین آب آشامیدنی 2 لیتر در روز است.   بنابراین تصفیه ی آب دوش حمام و وان تان، شاید از تصفیه آب آشامیدنی تان مهم تر باشد  تصفیه کلر واقعا ساده است و از طریق سطوحی چند از تکنولوژی که برایتان مهیا شده است می توانید آب دوش و وان تان را تصفیه نمایید. شما می توانید فیلتر تصفیه آب دوش حمام را از فروشگاه بهاب خریداری نموده یا بصورت آنلاین از طریق سایت بهاب سفارش دهید. انواع مختلف فیلتر تصفیه دوش حمام وجود دارد و یافتن یک مدل مناسب کار سختی نخواهد بود. مایلم خاطر نشان کنم که کلر در منبع آب همه موجود نیست. اما ماده ی ضدعفونی کننده ی دیگری نیز وجود دارد که آن هم مایه ی نگرانی است. وب سایت شرکت تأمین آب محلی را بررسی کنید تا متوجه شوید که برای ضدعفونی کردن منبع آب شما از کلرامین (کلر + آمونیاک) استفاده می کنند یا خیر. قرار گرفتن در معرض کلرامین شاید حتی از کلر هم بیشتر به مخاط ریه صدمه وارد کند و همچنین ممکن است آمونیاک را هم که یک فراورده ی جانبی سمّی دیگر است، در هوا آزاد کند.    مدل هایی از دستگاه تصفیه آب که کلر را می زدایند، الزاما موجب زدودن کلرامین نمی گردند. کلرامین را می توان به وسیله ی یک دستگاه تصفیه آب سد کربن یا کربن فعال که از قابلیت نصب بر روی شیر آشپزخانه برخوردار است، از آب آشامیدنی خارج کرد. همچنین هم کلر و هم کلرامین را می توان از طریق ویتامین C محلول در آب، از آب وان خارج کرده و آن را برای استحمام سالم آماده کرد. یک قرص ویتامین C 1000 میلی گرمی، کلرامین موجود در یک وان متوسط را خنثی خواهد کرد. هیچ مدلی از فیلتر تصفیه آب دوش حمام در بازار وجود ندارد که بتواند کلرامین را کاملا تصفیه کند. با این حال، انواع دستگاه تصفیه آب ورودی ساختمان موجود هستند که کلر، کلرامین و سایر آلاینده ها را از آب می زدایند. تصفیه کننده های حمام ویتامین C احتمالا برای کسانی که به دنبال راهی ارزان تر برای کاهش کلر و کلرامین موجود در حمام شان هستند، گزینه بهتری باشد. ویتامین C یک عامل ضد کلر مؤثر است و تصفیه کن های ویتامین C، از دستگاه تصفیه آب ورودی کل خانه که در بالا ذکر شد، خیلی ارزان تر هستند. اشکال استفاده از آن ها این است که به اندازه دستگاه تصفیه آب ورودی ساختمان ، مؤثر و بادوام نیستند و همچنین برای هر یک از لوله های دوش حمام در خانه تان به یک تصفیه کن جداگانه نیاز دارید.   سایر روش های ساده برای کاهش تماس با کلر و کلرامین عبارتند از: دوش های کوتاه تر و با فاصله زمانی بیشتر بگیریم از دوش گرفتن با آب خیلی داغ بپرهیزیم (زیرا گرمای زیاد، میزان بخار را افزایش می دهد) بستن شیر آب به هنگام لیف زدن   اگر تصفیه آب یا کلر زدایی برای تان ممکن نیست، می توانید برای کاهش تماس با کلر از این تکنیک ها بهره بگیرید. علاوه بر این پیشنهاد می شود با شرکت تهیه آب محلی تان تماس بگیرید تا معلوم شود که برای بهداشتی کردن آب شیر تان از کدام عامل ضدعفونی کننده استفاده می کنند. سپس می توانید برای تصمیم گیری راجع به اینکه کدام دستگاه تصفیه آب حمام برای شما و خانواده تان مفید است، از آن اطلاعات استفاده نمایید. حال که از چگونگی اثرگذاری آب حاوی کلر بر سلامت و خصوصا فلور مفید روده مان، بیشتر می دانیم، بایستی احتیاط کرده و قرار گرفتن در معرض کلر و کلرامین را به حداقل برسانیم. کارشناسان ما استفاده از فیلتر تصفیه دوش حمام Fluxtek را که دارای کربن فعال و فیلتر تصفیه آب با ارزش KDF برای جذب حداکثر آلاینده ها و میکرو ارگانیسم ها می باشد، توصیه می کنند. در صورت هرگونه سوال و یا سفارش تلفنی می توانید از طریق شماره تلگرام تصفیه آب 09129418377  و یا ایمیل info@wfiltration.com با کارشناسان تصفیه آب بهاب در ارتباط باشید.     *ن  

• 

  مشاهده 19 بهمن 1395 1996 بازدید

  تعاریفی بر مبنای آلودگی آب شیرین_بخش اول

  تعاریفی که اغلب در نظریه های آلودگی آب شیرین به کار می روند   ابیوتیک: غیر زنده. مقایسه شود با بیوتیک.   رسوب اسیدی:  نزول اسیدها و ترکیبات تشکیل دهنده اسید از اتمسفر به سطح زمین را گویند. رسوب اسیدی معمولا به نام باران اسیدی شناخته شده است؛ اصطلاحی که تنها به رسوب مرطوب قطرات اسیدها و ترکیبات تشکیل دهنده ی اسید اشاره دارد.   محلول اسید: هر گونه محلول آبی است که یون های هیدروژن (H+) بیشتری نسبت به یونهای هیدروکسید (OH-)داشته باشد؛ هر محلولی با pH کمتر از 7.   سمیت حاد: سمیت کوتاه مدت یک محصول در یک دوز واحد. که آن را می توان به سمیت دهانی، پوستی و تنفسی تقسیم نمود.   جذب سطحی: جذب یک پدیده سطحی است که برخی از محصولات از خود به نمایش می گذارند و به موجب آن یک پیوند فیزیکوشیمیایی با مواد تشکیل می دهند. با جذب اشتباه گرفته نشود.   تنفس هوازی: فرآیند پیچیده ای است که در سلول های اکثر موجودات زنده رخ می دهد، که طی آن مولکول های آلی مغذی مانند گلوکز (C6H12O6) با اکسیژن (O2) ترکیب شده و دی اکسید کربن(CO2)، آب(H2O)، و انرژی تولید می کنند. با فتوسنتز مقایسه شود.   قلیایی: گاهی اوقات آب یا خاک حاوی مقداری قلیایی مواد (به شدت اولیه) است که برای افزایش مقدار pH به بالاتر از 7.0 کفایت می کند و برای رشد محصولات مضر می باشد.   آمونیاک: یک ترکیب گازی تند و بی رنگ نیتروژن و هیدروژن که در آب بسیار انحلال پذیر است و به راحتی می توان آن را به کمک سرما و فشار به مایع تبدیل کرد. آمونیاک با NOx واکنش داده و نیترات آمونیوم تشکیل می دهد.   آنیون: اتمی که بار خالصش منفی است، زیرا بیش از پروتون حاوی الکترون است؛ یک یون با بار منفی.   اعماق دریا: واقع در انتهای آب یا در رسوبات کف آن، و یا مربوط به ارگانیسم های ساکن در کف آب.   تجمع زیستی: افزایش یک ماده شیمیایی در اندام یا بافت خاصی در سطحی بالاتر از حدی که به طور معمول انتظار می رود. با بزرگی زیستی مقایسه شود.   غلظت زیستی: افزایش غلظت یک ماده شیمیایی در یک موجود زنده به علت تجاوز میزان جذب بافتی از نرخ سوخت و ساز و دفع بدن.   عامل غلظت زیستی (BCF): نسبت غلظت مواد شیمیایی موجود در خود ارگانیسم به غلظت همین مواد در آب های اطراف آن. مورد استفاده برای توصیف تجمع مواد شیمیایی در ارگانیسم ها، به خصوص آبزی ها، که در محیط آلوده زندگی می کنند.   زیست تخریب پذیری: استعداد یک ماده برای تجزیه شدن توسط میکروارگانیسم ها. به ویژه، سرعتی که در آن باکتری ها و عوامل محیطی طبیعی می توانند ترکیبات را از نظر شیمیایی بشکنند.   زیست تخریب پذیر: یک محصول موجود در فاضلاب زیست تخریب پذیر است اگر بتواند برای مثال، از طریق تصفیه ی فاضلاب، به راحتی تجزیه یا هضم شود.   تنوع زیستی: تنوع و تنوع پذیری ارگانیسم های زنده و اکوسیستم هایی که در آن وجود دارند. تنوع زیستی، تعداد آیتم های مختلف و فراوانی نسبی آنها را شامل می شود؛ این آیتم ها در سطوح بسیاری سازمان دهی می شوند، اعم از اکوسیستم های کامل یا ساختارهای بیوشیمیایی که اساس مولکولی وراثت هستند. بنابراین، تنوع زیستی عبارت است از فراوانی نسبی اکوسیستم ها، گونه ها، و ژن های مختلف.   زیست کش: یک افزودنی که آلاینده های بیولوژیکی را از بین می برد.   بزرگی زیستی: افزایش غلظت DDT، PCB، و سایر مواد شیمیایی محلول در چربی که به آرامی تجزیه پذیر هستند، در ارگانیسم ها، در سطوح تغذیه ای بالاتر از یک زنجیره یا شبکه ی غذایی. با تجمع زیستی مقایسه شود.   نشانگر زیستی: هر پارامتری که بتوان از آن برای اندازه گیری تعامل بین یک سیستم بیولوژیکی و یک عامل محیطی استفاده کرد، که ممکن است شیمیایی، فیزیکی یا بیولوژیکی باشد (WHO 1993).   ردیابی زیستی:  استفاده از ارگانیسم های زنده برای آزمودن مناسب بودن پساب برای تخله شدن در آب های دریافتی و برای تست کیفیت آب هایی که در پایین یکک مکان تخلیه موجود هستند.   بیوتیک: موجودات زنده ای که اجزاء زنده ی اکوسیستم را تشکیل می دهند. با ابیوتیک مقایسه شود.   BOD: نیاز بیوشیمیایی به اکسیژن؛ مقدار اکسیژن مصرف شده توسط باکتری ها و سایر میکرو ارگانیسم ها.   بافر: یک محلول که تغییرات غلظت یون هیدروژن، که در نتیجه ی یک واکنش شیمیایی رخ می دهد را به حداقل می رساند.   عامل بافر: یک محلول اسیدی یا قلیایی را خنثی می کند.   شیمی سنتز: فرایندی که طی آن موجودات خاصی (مخصوصا باکتری ها) ترکیبات معدنی را از محیط خود استخراج کرده و بدون حضور نور خورشید آنها را به ترکیبات آلی مغذی تبدیل می کنند. با فتوسنتز مقایسه شود.   سمیت مزمن: سمیّت بلند مدت یک محصول در دوزهای کم و مکرر. تعیین سمیّت مزمن اغلب سالها طول می کشد.   COD : نیاز شیمیایی به اکسیژن، آزمونی که ظرفیت بالقوه ی یک میکروارگانیسم برای واکنش دادن با اکسیژن را می سنجد.   ترکیب: ترکیبی از اتم ها یا یون هایی با بار مخالف، حاصل از دو یا چند عنصر مختلف که توسط نیروهای جاذبی به نام پیوندهای شیمیایی به هم پیوسته اند.   اتروفیکاسیون فرهنگی (یا مصنوعی): اتروفیکاسیون دریاچه ها که توسط انسان ها عارض می شود.   تجزیه پذیر: چیزی که می توان آن را کاهش داد، شکست و یا از نظر شیمیایی تجزیه کرد.   آب شیرین کنی: حذف املاح از آب شور و تولید آب شیرین. این روش در حال تبدیل شدن به یک راه محبوب جهت تهیه ی آب شیرین برای مردم است.   تخلیه: حجم آبی که در یک دوره ی زمانی معین از یک مکان مشخص می گذرد. معمولا به صورت فوت مکعب در ثانیه بیان می شود.   اکسیژن محلول (DO): اکسیژن محلول در فاضلاب، آب، و یا سایر مایعات، معمولا به صورت میلی گرم بر لیتر و یا درصد اشباع بیان می شود. این همان آزمونی است که در تعیین BOD مورد استفاده قرار می گیرد.   مواد جامد محلول: مقدار کل مواد محلول، اعم از آلی و غیر آلی، موجود در آب یا فاضلاب. ازدیاد مواد جامد محلول، آب را برای نوشیدن ناخوشایند کرده و برای استفاده های صنعتی نامناسب می کنند. اندازه گیری ها به صورت ppm یا میلی گرم بر لیتر بیان می شوند.   مصرف خانگی آب: آبی که برای مقاصد خانگی، مانند آشامیدن، تهیه مواد غذایی، حمام کردن، شستن لباس، ظروف، سگ ها و سیفون توالت و آبیاری چمن و باغ مورد استفاده قرار می گیرد. حدود 85٪ از آب های داخلی توسط یک مرکز دولتی، مانند سازمان آب کشور به خانه ها عرضه و تحویل می شود. حدود 15 درصد از جمعیت کشور آب خود را عمدتا از چاه تامین می کنند.   شرایط اقلیمی: شیوه ی کلی زندگی و یا نقش یک گونه در یک اکوسیستم. این موضوع تمام شرایط شیمیایی و بیولوژیکی و فیزیکی که یک گونه برای زندگی و تولید مثل در یک اکوسیستم به آن ها نیاز دارد را شامل می شود. شرایط اساسی و شرایط واقعی را ببینید.   اکوسیستم: جمعی از ارگانیسم های درحال تعامل، همراه با محیطی که این موجودات در آن زندگی می کنند و واکنش نشان می دهند.   پساب: مایعی که از طریق یک عملیات پردازش منتقل می شود.   تجزیه کنندگان درون ریز: موادی که تولید یا انتقال هورمون ها در بدن را متوقف می کنند.   اپیلیمنیون: یک لایه بالایی آب گرم به همراه سطوح بالایی از اکسیژن محلول.   اتروفیکاسیون: غنی سازی آب توسط مواد مغذی گیاهی معدنی. این مواد مغذی، به ویژه نیتروژن و فسفر هستند، و در نتیجه ی افزایش مواد مغذی به دلیل فعالیت های انسانی به آب ریخته می شوند.

• 

  مشاهده 18 بهمن 1395 2117 بازدید

  تعاریفی بر مبنای آلودگی آب شیرین_بخش دوم

  تعاریفی که اغلب در نظریه های آلودگی آب شیرین به کار می روند   آب شیرین: آبی است که حاوی کمتر از 1000 میلی گرم بر لیتر مواد جامد محلول باشد. به طور کلی، وجود بیش از 500 میلی گرم بر لیتر مواد جامد محلول در آب شرب و بسیاری از مصارف صنعتی نامطلوب است.   شرایط اساسی: طیف کامل بالقوه ی عوامل فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی که یک گونه در صورت عدم وجود هیچگونه رقابتی از طرف سایر گونه ها، می تواند از آن استفاده کند. شرایط اقلیمی را مشاهده کنید. با شرایط واقعی مقایسه کنید.   قارچ کش: ماده ی شیمیایی که قارچ ها را می کشد.   زیستگاه: مکان یا نوعی که یک ارگانیسم یا ارگانیسم هایی از یک جمعیت در آن زندگی می کند. با شرایط اقلیمی مقایسه شود.   فلزات سنگین: یک اصطلاح عام که برای یونهای عناصر فلزی مانند مس، روی، کروم و آلومینیوم استعمال می شود. این مواد از طریق تشکیل یک رسوب نامحلول (معمولا هیدروکسید فلزی) از فاضلاب حذف می گردند.   علف کش: ماده ی شیمیایی که یک گیاه را می کشد و یا رشد آن را متوقف می کند.   پساب: فاضلاب، آب یا سایر مایعات، چه به صورت خام یا تا حدودی تصفیه شده، که در یک حوض مخزن، یا جایگاه تصفیه یا هر قسمتی از آن می ریزد.     تالاب های داخلی: زمین هایی که همیشه یا گاهی اوقات پوشیده از آب هستند (به جز دریاچه ها، مخازن و رودخانه ها) و دور از مناطق ساحلی واقع شده اند.     حشره کش: ماده ای شیمیایی است که حشرات را می کشد.   کشت مخلوط: پرورش دو یا چند محصول مختلف در یک زمان و در یک طرح. برای مثال، یک دانه غنی از کربوهیدرات که خاک را عاری از نیتروژن  می کند و یک حبوبات غنی از پروتئین که نیتروژن را به خاک می افزاید، ممکن است با هم کشت مخلوط شوند. مقایسه شود با تک کشتی، چند کشتی و کشت چند نوعی.   LC50: غلظت یک ماده در هوا است که تنها با یک تست تماس (معمولا 1 تا 4 ساعت) ، 50 درصد از گروهی از جانوران را می کشد.  LC50 به عنوان بخش هایی از ماده در هر میلیون بخش از هوا بیان می شود، که به صورت حجم (PPM) برای گازها و بخار ها، یا به صورت میکروگرم از مواد در هر لیتر از هوا (گرم بر لیتر) یا میلی گرم از مواد در هر متر مکعب از هوا (میلی گرم بر متر مکعب) برای گرد و غبار و مه و همچنین گازها و بخارها است.   LD50: یک دوز واحد از یک ماده که انتظار می رود 50 درصد از گروه جانوران تست شده را بکشد. دوز LD50  معمولا به صورت میلی گرم یا گرم از ماده به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن جانور (میلی گرم بر کیلوگرم یا گرم بر کیلوگرم) بیان می شود. این مواد ممکن است از طریق دهان مصرف شوند و یا به پوست اعمال گردند.   آبزی: مربوط به آب های ساکن (نه جاری) مانند دریاچه ها، مخازن، حوضچه ها و مرداب ها.   موج زی: مربوط به آب های جاری، از جمله نهر ها، رود ها و رودخانه ها.   مسوتروفیک: دریاچه ای است که بین دو قطب از سطوح غنی از مواد غذایی (اولیگوتروفیک و یوتروفیک) واقع شده است. همچنین به عنوان دریاچه ای با ویژگی های متوسط توصیف می شود.   فلز: عنصری که ظاهر درخشان منحصر به فردی دارد، یک رسانای خوب الکتریسیته است و عموما به صورت یک یون مثبت یا کاتیون وارد واکنش های شیمیایی می شود. (به عنوان مثال نیکل، مس، کبالت، روی، کادمیوم، سرب و جیوه)   تک کشتی: کشت یک نوع محصول، معمولا در یک زمین بزرگ را گویند. مقایسه شود با چند کشتی و کشت چند نوعی.   اتروفیکاسیون طبیعی: از افزایشی ناشی از یک منبع غیرانسانی حاصل می شود.   منابع غیر نقطه ای: زمین های بزرگ یا پراکنده مانند زمین های زراعی، خیابان ها، و چمن هایی که آلاینده ها را در مناطق بزرگی از محیط زیست می ریزند. مقایسه شود با منابع نقطه ای.   مواد مغذی: موادی که برای حمایت از حیات زیستی ضروری در نظر گرفته می شوند.   اولیگوتروفی: آب های ساکن با منبع کوچکی از مواد مغذی گیاهی و مقدار زیادی از اکسیژن محلول در سراسر آن را گویند. سنگ معدن: بخشی از یک ماده ی فلز ساز است که می توان آن را از لحاظ اقتصادی و قانونی در یک زمان معین استخراج نمود. سنگ معدن معمولا شامل دو بخش است: سنگ معدنی، که حاوی فلز مورد نظر است، و ضایعات معدنی (هرزه سنگ).   اکسیرادیکال: یک حالت ناپایدار از اکسیژن که حاوی یک الکترون جفت نشده است.   پاتوژن: ارگانیسمی است که تولید بیماری می کند.   آفات: ارگانیسم های ناخواسته که به طور مستقیم یا غیر مستقیم با فعالیت های انسانی تداخل پیدا می کنند.   آفت کش: هر گونه مواد شیمیایی طراحی شده برای کشتن و یا ممانعت از رشد یک موجود زنده که از نظر مردم نامطلوب است را گویند. قارچ کش، علف کش و حشره کش را ببینید.   pH : برابر است با غلظت یون هیدروژن مثبت. از مقیاس pH برای بیان غلظت یون های هیدروژن در مایعات استفاده می شود. محلول هایی با pH کمتر از 7 اسیدی و محلول هایی با PH بیشتر از 7 قلیایی هستند. بنابراین، با کاهش PH، اسیدیته ی محلول افزایش می یابد. هر تغییر در تعداد کل مقیاس PH نشان دهنده یک تغییر ده برابری در غلظت یونهای هیدروژن موجود در محلول آبی است.   فتوسنتز: فرآیندی پیچیده است که در سلول های گیاهان سبز رخ می دهد. از انرژی تابشی خورشید برای ترکیب دی اکسید کربن (CO2) و آب (H2O) و تولید اکسیژن (O2) و کربوهیدرات ها (مانند گلوکز، C6H12C6 ) و دیگر مولکول های مغذی استفاده می شود. مقایسه شود با تنفس هوازی و شیمی سنتز.   منبع نقطه ای: یک منبع قابل شناسایی است که آلاینده ها را در محیط زیست تخلیه می کند. به عنوان نمونه می توان دودکش لوکوموتیو یک نیروگاه یا کارخانه، لوله ی تخلیه ی یک جایگاه بسته بندی گوشت، دودکش یک خانه و اگزوز خودرو را ذکر کرد. مقایسه شود با منابع غیر نقطه ای.   آلودگی: هرگونه ماده یا انرژی است که توسط انسان به محیط زیست وارد می شود و می تواند خطراتی برای سلامت انسان در پی داشته باشد، آسیبی به منابع زنده و سیستم های زیست محیطی بزند، ساختار و یا تعادل آن را مختل کند یا با استفاده ی مشروع از محیط زیست تداخل داشته باشد.   پلی کلرید بی فنیل ها (PCB): گروهی متشکل از 209 ترکیب هیدروکربن کلرید های مختلف سمی، روغنی و مصنوعی است که ممکن است در زنجیره و شبکه ی غذایی از نظر بیولوژیکی تقویت شود.   چند کاشت: فرم پیچیده ای از کشت مخلوط که در آن تعداد زیادی از گیاهان مختلف که در زمان های مختلفی می رسند، با هم کاشته می شوند. همچنین کشت مخلوط را مشاهده نموده و با تک کشتی و کشت چند نوعی مقایسه کنید.   کشت چند نوعی: یعنی در یک قطعه زمین انواع مختلفی از یک محصول کاشته شود. مقایسه شود با کشت مخلوط، تک کشتی و چند کشتی.   شرایط واقعی: بخش هایی از شرایط اساسی یک گونه است که عملا توسط آن گونه استفاده می شود. شرایط زیست محیطی و شرایط اساسی را مشاهده کنید.   فاضلاب: کل زباله های آلی و فاضلاب تولید شده توسط موسسات مسکونی و تجاری.   گونه زایی: ایجادشدن یک گونه از طریق تقسیم یک گونه به دو گونه ی هم نژاد یا بیشتر.   سورفاکتانت: ماده ای با سطح فعال، مانند یک ماده ی شوینده یا صابون، که کشش سطحی یک حلال (معمولا آب) را کاهش می دهد.   آلودگی حرارتی: صدمه های وارده به دریاچه ها و رودخانه ها که از انتشار بیش از حد زباله های گرم در آنها ناشی می شود.   ترموکلاین: منطقه ای که کاهش تدریجی دمای بین آب های سطحی گرم و آب های عمیق سردتر، در دریاچه ها، مخازن یا اقیانوس ها در آن صورت می گیرد.   ماده یا مواد سمی: ترکیبات شیمیایی هستند که سمی، سرطان زا و یا مستقیما برای گیاهان و حیوانات مضر می باشند.   آلودگی آب: هر گونه تغییر فیزیکی یا شیمیایی در آب های سطحی یا زیرزمینی است که می تواند به موجودات زنده آسیب برساند و یا آب را برای مصارف خاصی نامناسب کند.

• 

  مشاهده 13 بهمن 1395 7008 بازدید

  کف سفید و تصفیه آب_بخش اول

  همه ما قبلا آن را دیده‌ایم؛ کف سفید روی فنجان چای. برخی از شما با افراد زیادی روبرو شده‌اید که گفته‌اید این کف نشانه خوب بودن چای، یا قدیمی بودن آن یا هرچیز دیگری است. من همیشه فکر می‌کردم که احتمالا مساله مکانیکی در مورد آب داغ و کشش سطحی یا چیزی شبیه به این باشد. خوب، بنظر می‌رسد برخی دانشمندان ژاپنی تصمیم گرفته‌اند بیشتر بررسی کنند. این‌ها در اصل قطرات کوچک آب هستند که روی سطح خود آب شناور می‌شوند و به آنچه که زیر آن کف قراردارد مثل قهوه، چای، آب، شوینده و غیره حساس نیست. بنظر می‌رسد تراکم قطرات بیشتر به دمای وابسته است تا موارد دیگر.    درجه‌بندی طعم سفر با چای مهم است. جالب است وقتی به مکان متفاوتی می‌روید و یک فنجان دم می‌کنید، طعم چای متفاوت است. تنها تفاوت، غیر از اینکه لیوان خودم را داشته باشم یا نه، آب است. بخصوص آب شیر. هنوز یادم هست وقتی که نخستین بار در اوهایو به کالج رفتم و طعم آب را در مدرسه چشیدم، انگار که داشتم آب استخر می‌خوردم. نفرت انگیز بود و هست و تا به امروز جزو بدترین آب لوله‌کشی‌هایی بوده که خوردم. این روزها معمولا چای را با آب لوله‌کشی‌ هنگ کنگ می‌نوشم که ترکیبی از مخازن محلی و آب رودخانه شرقی در گوانگ دونگ است که کیفیت آب آن عالی نیست. نتیجه خوب است اما قطعا عالی نیست.  در کانادا که کیفیت آب لوله کشی عالی است، صحنه کاملا تغییر می‌کند. آب اینجا ترکیبی از رودخانه‌ها، نهرها و برف‌های آب شده است. معمولا طعم مواد معدنی آن کم، خنک و در بدن سبک  است. نوشیدن چای با این آب باعث می‌شود طعم چای بهتر شود؛ نکات سبز در اینجا خیلی بیشتر از زمانی هستند که در هنگ کنگ چای می‌نوشیدم. بنظر من آبی که مواد معدنی بیشتری (نه خیلی زیاد) دارد به نوعی چیزهای بیشتری را از چای بیرون می‌کشد تا آبی که مواد معدنی بسیار کمی دارد. نتیجه این است که مواد معدنی کمتر به معنی جوشاندن بیشتر همان چای در ازای زیاد/کامل بودن طعم است. همچنین اگر اغلب چای بنوشید به خوبی می‌توانید شرایط را بررسی کنید؛ انتظارات خود در خصوص چای که قبلا فکر می‌کردید به خوبی می‌دانید را دوباره درجه بندی کنید. این کار بدون نیاز به 10 ساعت پرواز به شهری جدید امکان‌پذیر است؛ انواع آب‌های بطری وجود دارند که می‌توانند این کار را برای شما انجام دهند. قراردادن آب لوله‌کشی خودتان در این طیف به شما کمک می‌کند بفهمید منبع آب شما کجاست و بنابراین به شما کمک می‌کند مهمترین جزء تهیه چای را متوجه شوید بجای اینکه آنرا رها کنید. این روشی سودمند است که پیشنهاد می‌کنم همه هر از گاهی آنرا انجام دهند.    دمای آب برای شرکت در یک کنفرانس چند روز در امریکا بودم و می‌بایست چند روز چای بی‌کیفیت را تحمل می‌کردم. این روزها، هتل‌های خوب عموما قهوه‌سازهایی بهتر از قبل دارند. درحالیکه قهوه‌سازهای چکه‌ای قبلی بدین معنا بود که آب شما نه تنها باید از جایی که قهوه وجود دارد بلکه وارد قوری شیشه‌ای شود که هرچیزی وارد آن شود طعم/ بویی مانند قهوه خواهد داشت، این قهوه‌‌سازهای جدید با ساختاری انجام می‌شوند که اگر بخواهید عنصر قهوه را حذف کنید، آب مستقیما وارد فنجان شما خواهد شد. یعنی دیگر نیازی نیست پیش از استفاده از دستگاه برای تهیه چای بوی قهوه را از بین ببرید. بنابراین خوشبختانه چای در اتاق من خوب بود. شگفت اینکه این مساله برای سالن انتظار فرودگاه مصداق ندارد. قهوه‌سازهایی که آنها دارند کاملا خودکار است و یک شیر آب داغ دارد که با فشار دکمه آب داغ را به بیرون می‌ریزد. هرچند شیر مشکل‌دار است؛ آب نیز سرد است. فکر می‌کنم حدود 85-80 درجه باشد و چای در آن دما به خوبی دم نمی‌کشد. درحالیکه چای من در هتل طعم خوبی داشت؛ کم و بیش شبیه همان چایی که در خانه درست می‌کردم؛ همان چای در سالن انتظار در قوری قهوه از پیش گرم شده طعم آب رنگی می‌دهد. بدتر اینکه چای هرگز واقعا باز نشد. دو تکه چای به مدت طولانی تکه تکه ماند. پس از دفعه پنجم یا ششم بود که قبل از اینکه شروع به تکه شدن کند، آب به فنجان چای اضافه کردم، و فقط همان هنگام بود که طعم چای کمی قویتر شد. به عبارت دیگر آب به اندازه کافی داغ نبود.    به همین دلیل است که وقتی فروشنده‌ای به شما می‌گوید چای را در دمای زیر 100 درجه دم کنید، بخصوص اگر از آب بسیار خنک‌تر استفاده کنید، نتیجه تجربه‌ای بسیار متفاوت از آن چیزی است که در صورت استفاده از آب داغ بدست می‌آوردید. اثر آب خنک‌تر، استخراج کمتر طعم چای است و همچنین برگها را هم آهسته‌تر باز می‌ند. یعنی اینکه برای چای‌هایی مانند puerh به یکباره نمی‌توانید همه‌چیز را بیرون بکشید. این باعث کاهش مقدار تلخی و تندی می‌شود که ممکن است از برگ‌ها بگیرید، اما بدین معنی هم هست که واقعا همه‌چیز را نمی‌چشید. برای چای‌هایی که می‌خواهید ارزیابی کنید فارغ از اینکه ارزش عمری داشته باشد، این روش می‌تواند مشکل‌دار باشد. اگر چای خود را صرفا برای لذت حال خود دم می‌کنید، آنگاه هرکاری که دوست دارید انجام دهید. اگر با روغن زیتون و دارچین می‌خواهید این کار را انجام دهید. هرچند، متوجه شدم که اگر تندی یا تلخی آن زیاد باشد، راه بهتر ازبین بردن یا مدیریت آنها کم کردن زمان جوشیدن یا کم کردن مقدار برگ‌های چای استفاده شده است. کم کردن دما اغلب باعث افت تجربه می‌شود؛ مهم تر اینکه طعم چای در دهان سبکتر می‌شود. چایی که در فرودگاه خوردم واقعا تجربه بی کیفیتی بود، من برای دم کردن چای به ندرت از آب گرم بجای آب داغ استفاده می‌کنم، پس گاهی خوب است که به یاد داشته باشیم که چه چیز ممکن است و چه عواملی بر چای تاثیرگذارند. همچنین می‌توان محدوده تجربیاتی را توضیح داد که اغلب به هنگام صحبت در مورد همان چای دیده می‌شود؛ متغیرها بسیار هستند و بنابراین مقایسه‌ها اغلب در بهترین حالت پیشنهادی هستند.    اهمیت آب آب موضوعی است که گه گاه در مورد آن صحبت کرده‌ام، اما به سادگی می‌توان در تمام بحث‌های بی‌شمار در مورد چای و اهمیت آب در تجربه نوشیدن چای گیر افتاد. دو روز گذشته به یک فروشگاه محلی رفتم که اخیرا باز شده کیک‌های جدید درست می‌کند. کارکنان آنها و کیفیت آنجا را دوست دارم. فرایند آنها کمی بیشتر سنتی است بطوری که طعم آن زیاد همانند کیک‌هایی نیست که در بازار وجود دارند. در گفتگوی‌مان، در مورد چای‌های قدیمی صحبت کردیم و من نیز یک سری چای‌های قدیمی با آنها نوشیدم. پس برای آنکه دیگران هم امتحان کنند، در روز دوم مقداری چای سیاه چینی قدیمی برای آنها آوردم، چون صاحب آنجا با بسیاری از این چای‌ها نا آشنا است. مشکل زمانی آغاز شد که با baozhong قدیمی من که خوب می‌شناسم آغاز کردیم و نتیجه‌ی آن فنجان چای دلپذیر و دل فریب است. مشکل این است که در کل واقعا مشخص نبود. بلکه طعم بسیار ضعیف همراه با حس دهانی غیرماندگار اما ضعیف و کمی عطر زیاد بدست آوردیم. این چایی نیست که من می‌شناسم، به همین دلیل خوب است که کاملا با چای آشنا شوید. او از برگ‌های زیاد استفاده نکرد اما مشخصا آب مساله بود. همانطور که قبلا بارها گفته‌ام، آب مقرون به صرفه ترین روش بهتر کردن آب است. پس از پله‌ها پایین رفتم و وارد یک فروشگاه 711 شدم، یک بطری بزرگ آب برداشتم و آن را در کتری ریختم بجای آب استفاده کردم و فورا چای بهتر شد. همچنین این نکته توضیح می‌دهد چرا چای قدیمی که روز اول داشتم کمی رقیق و خسته کننده بود. مشخص شد که آنها از آب شیر استفاده کرده‌اند که با ذغال چوب بامبو فیلتر شده و سپس در دیگ بخار معمولی جوشانده شده است. آنها می‌دانند که این خوب نیست اما به عنوان فروشگاهی که تازه باز شده، درحال حاضر باید با همین آب چای درست کنند تا زمانی که بتوانند راه حل بهتری پیدا کنند، چون آوردن آب از چشمه‌های محلی واقعا کار سختی است، بخصوص اگر ماشین نداشته باشید. هرچند آب باعث خراب شدن چای می‌شود.  نکته واقعا جالب این است که من نیز از آب شیر استفاده کردم، بجز اینکه این روزها حتی زحمت فیلتر کردن آن را هم به خودم نمی‌دهم و آن را در tetsubin می‌جوشانم. فکر می‌کنم تفاوت طعم بین دم کردن او و من بخاطر tetsubin و فیلترینگ آب است؛ اگر آب را فیلتر نکنید شما می‌توانید همه چیز را در مورد منبع آب و احتمال حاوی بودن مواد مضر بدست آورید، اما حقیقت این است که در بیشتر موارد، منبع آب حاوی این فلزات سنگینی نیست که فیلتر شما برای آن ساخته شده بلکه چیزهای دیگری را فیلتر می‌کنند که چای شما را بهتر می‌کنند. به یاد دارم اینجا از خانه دوستی دیدار کردم که از سیستم فیلتراسیون بسیار سنگینی استفاده کرد و چای حاصل نیز رقیق، ضعیف و خسته کننده بود. اگر مرتب چای سبز سبک می‌نوشید این گزینه می‌تواند مناسب شما باشد. برای هر چیز دیگری احتمالا ایده خوبی نباشد.    خریدن آب بطری خوب (همه آنها یکسان تهیه نمی‌شوند) احتمالا یکی از محتمل‌ترین پاسخ‌ها است اما احتمالا پاسخی عالی نیست. جدای از نگرانی‌های محیطی، گران است، ظرف پلاستیکی دارد که در برخی موارد بر طعم و بو اثر می‌گذارد و حجیم است. در کوتاه مدت گزینه سودمندی است اما راه حل طولانی‌مدتی نیست. آنها می‌توانند به عنوان یک محک عمل کنند. با آزمایش‌های طعم آب؛ چهار یا پنج شیشه آب مختلف، از جمله آب طبیعی چای شما پس از جوشیدن و چشیدن آنها گویی که زندگی شما به آن وابسته است. متوجه خواهید شد که آنها متفاوت هستند و در برخی موارد، آب می‌تواند طعم و بوهای واقعا بدی داشته باشد. اگر آب را با سطح متفاوتی از جامدات محلول در آب بگیرید خود آب نیز متفاوت خواهد بود. سپس از آنها برای تهیه چای استفاده کنید؛ چای که به خوبی می‌شناسید. امتحان کنید و متوجه خواهید شد چای که معمولا می‌نوشید طعم متفاوتی دارد. آب مقطر را به نمونه اضافه کنید تا ببینید چقدر وحشتناک است. چای که با آب مقطر تهیه شود رقیق و تند خواهد بود.  این مساله باعث می‌شود فکر کنم شاید فروشندگان باوجدان‌تر پیشنهاداتی در مورد آب بدهند، اما این نیز می‌تواند بسیار پیچیده شده و باعث دور کردن افراد شود. حقیقت این است که آب باعث تفاوت زیادی می‌شود و افراد به آن توجه نمی‌کنند. گه گاه به یاد می‌آورید که این مساله مهم  است اما از حافظه پاک می‌شود و این چرخه تکرار می‌شود.    تنوع چاشنی زندگی است بسیاری از ما هر روز طعم‌های زیادی را می‌چشیم، حتی در هر روز، تا برای ما جذاب باشد. نوشیدن یک چای یکسان می‌تواند خسته کننده باشد، هر چقدر هم که طعم چای عالی باشد. همچنین من متوجه شدم اگر مدت زیادی یک چای را بنوشید. بجای تغییر برگ های دم شده، چیزهای دیگری وجود دارند که می‌توانید انجام دهید تا طعم و ظاهر چای را برای شما متفاوت کند. بطور مشخص، روش‌ دم کردن مهمترین مساله است؛ کمی برگ در یک کاسه بزرگ طعم بسیار متفاوتی از مقدار زیادی برگ در یک قوری کوچک خواهد داشت، اما چیزی که افراد نادیده می‌گیرند آب است. قبلا بارها در مورد آب صحبت کرده‌ام و فکر می‌کنم یکی از نکات کلیدی طی سال ها تلاش کرده‌ام ایجاد کنم این است که آب متفاوت مناسب چای متفاوت است که برای سبک‌های مختلف دم کردن آماده شده است. فکر می‌کنم قواعد عمومی وجود دارد در مورد این که چه آبی مناسب چه نوع چای است، اما وقتی زمان عمل برسد، باید آب مناسب را برای آن چیزی که از چای می‌خواهید بدست آورید. گفته‌ام که همیشه جالب است گاهی آب عوض شود تا حس کنید چقدر در چایی که با آن آشنا هستید تفاوت ایجاد می‌کند، یا اتفاقی که دیروز برای من افتاد، آب باعث چه تفاوتی در چایی شد که روز قبل نوشیدم. آبی که معمولا اینجا در مین مصرف می‌کنم از منابع شهری و تا جایی که متوجه شده‌ام آب اطراف اینجا از زیر زمین پمپ شده است. مواد معدنی در این آب زیاد است؛ بالاترین حدی که در منابع شهری که با آنها تجربه‌داشته‌ام دیده‌ام. این نخستین آبی است که ته نشین مشخص مواد معدنی در تمام وسایل استفاده شده از کتری گرفته تا قوری دارد. همچنین طعم سنگینی دارد و در صورت فیلتر نشدن تیزی نامطبوعی دارد که مانع لذت بردن از نوشیدن می‌شود. همچنین مقدار کمی طعم نمک در آب وجود دارد.    آب لوله‌کشی من با بیشتر چای‌هایی که می‌نوشم به خوبی سازگار است؛ چای‌های سنگین‌تر. برای چای سبز یا اولونگ سبک بسیار بد است اما به هرحال به ندرت از آنها می‌نوشم، پس مشکل واقعی برای من نیست. با این حال دیروز وقتی در فروشگاه محلی محصولات ارگانیک مشغول خرید بودم دیدم که آب چشمه ایسلند برای فروش داشتند. این آبی است که دوست دارم؛ تمیز، تازه، بسیار خوش‌طعم و نه خیلی گران. پس دو بطری خریدم تا با آن چای درست کنم. جامدات محلول در آب آن کم است و می‌تواند تفاوت را حس کنید (توجه: نمی‌گویم جامدات محلول در آب اگر کم باشد خوب است، بلکه متفاوت است). با آب چشمه ایسلند به خانه آمدم و کتری دوم آب را جوشاندم تا در ادامه‌ چای دم کردن اولیه از آن استفاده کنم. چای تغییر کرد نه فقط بخاطر ضعیف‌تر شدن چای، بلکه بدین خاطر که آب تغییر کرده بود. می‌توانید در نظر بگیرید پیشرفت چای از طریق جوشیدن روی یک منحنی آغاز شده و در این مورد، تغییر آب منجر به شکست در آن منحنی شده است. چای هم از نظر رنگ و هم غلظت سبک‌تر شد، این مساله با یافته‌های من از تجربیات قبلی کاملا سازگار است. آنچه بدست آمده رایحه‌ای عمیق است که با آب لوله کشی خفه شده بود. وقتی آن را با آب چشمه‌های ایسلند دم کردم از حالت قبلی بهتر و باعث شد طعم خوب و تازه‌ای داشته باشد که رایحه چای را بهبود بخشید یا دست‌کم توجه را به آن جلب می‌کرد. این مرا به نقطه اصلی بازمی‌گرداند، اینکه آبی که مصرف می‌کنید بستگی دارد به چایی که می‌خواهید. آبی که مناسب شما باشد، بهترین آب برای چای است. مهم نیست آب شیر، چشمه، چاه، رودخانه یا باران باشد؛ اگر مناسب شما است، پس جواب می‌دهد. اکنون، فکر می‌کنم برخی آبها برای برخی چای‌ها بهتر هستند و اینکه عموما توافق گسترده‌ای وجود دارد که چه آبی بهتر از بقیه است (آب مقطر بد و آب چشمه خوب است). همچنین فکر می‌کنم با تمام متغیرهایی که برای دم کردن چای وجود دارد، تنها راه متوجه شدن این است که خودتان امتحان کنید. استفاده از منابع مختلف، خریدن انواع مختلف آب بطری و مقایسه نتایج واقعا تنها راه فهمیدن این است که آیا آبی که معمولا استفاده می‌کنید برای نوشیدنی شما خوب است یا خیر. از این‌ها گذشته، آب ارزانترین راه بهبود طعم چای شما است.

• 

  مشاهده 12 بهمن 1395 2238 بازدید

  کف سفید و تصفیه آب_بخش دوم

  مشخص‌سازی نقره امروز نمونه‌ای که اخیرا گرفته بودم، بدون برچسب واقعی یا هرچیز دیگری را نوشیدم. تمام آنچه می‌توانم به یاد بیاورم (تشخیص بدهم) این است که نوعی اولونگ کهنه است؛ نه واقعا کهنه فقط چندسال، با کمی ترشی در بو و همان بوی کهنه. من آنرا بصورت طبیعی دم کردم، زیاد به آن فکر نکردم؛ کمی بی‌مزه بنظر می‌رسید اما بطور مشخص خیلی جالب نبود. همراه با آن دو کتری آب جوشاندم و تصمیم گرفتم از آن لذت ببرم. سپس در اواخر شب فکر کردم که چای بیشتری می‌خواهم، اما چون به قاعده یک چای در روز خودم پایبند هستم، فقط می‌توانستم آب بیشتری برای چایم بجوشانم بحای اینکه از برگهای جدید استفاده کنم. به دلایلی کتری نقره را بجای تتسوبین همیشگی برای آب انتخاب کردم. در این فرایند ریختن آب و درست کردن چای، ظاهرا چای زندگی جدیدی بدست آورد. ناگهان طعم آن قویتر شد، غلظت بیشتر و نفوذ عمیق‌تر در پشت دهان و ناحیه گلو. طعم بیشتر که قبلا در دم کردن اصلی وجود داشت اکنون واقعا مشهود است، اما طعم سبک برای پشتیبانی از آن دارد بطوری که چای دیگر ملایم و بی‌مزه نیست. در کل چای اکنون خوب است و من بیشتر می‌خواهم. البته این تایید کننده مساله‌ای است که قبلا می‌دانستم، اما گاهی فراموش می‌کنم؛ برای چای که طعم سبک‌تری دارد نقره بهتر است. گاهی وقتی با چای‌هایی روبرو می‌شویم که مثل اولونگ های قدیمی می‌مانند، همیشه ساده نیست که بگوییم چه اتفاقی می‌افتد و به آزمایش نیاز است. اکنون نمی‌دانم آیا باید به عقب بازگردم و برخی دیگر از چای‌های جدیدتر را با کتری نقره امتحان کنم که تا به امروز در پشت کابینت لوازم چای من نادیده گرفته شده بود. فکر می‌کنم زمان آن رسیده که بار دیگر روی آب کار کنیم.    کلرین در آب آب اینجا به شدت کلردارد. مشخصا شهر من منبع خود را از چاه‌ها می‌گیرد و علاوه بر اینکه از مواد معدنی سنگین است، آماده‌سازی آب نزدیک محل زندگی من انجام می‌شود و وقتی به رستورانی می‌روم که آب لوله کشی فیلترنشده می‌دهد، طعمی تلخ‌تر و نامطبوع دارد. طعم بسیار نامطبوعی دارد، بعلاوه کلر که باعث می‌شود آب سنگین و طعمی فلزی داشته باشد. وقتی آب فیلتر می‌شود خیلی بهتر می‌شود، در پایان مقداری از طعم نامطبوع خود را از دست می‌دهد. تفاوت آن برای من مشهود نیست زیرا هرگز آب فیلترنشده نمی‌نوشم (پس تنها زمانی که متوجه می‌شوم هنگامی است که جایی می‌روم و آب لوله کشی می‌نوشم). مساله این است، ترم پیش وقتی تلاش کردم برای کلاسم چای درست کنم، دانش‌آموزان توانستند به تلخی یکی از چای‌ها توجه کنند. چون چای را می‌شناختم می‌دانستم که ارتباطی با خود چای ندارد؛ آب باعث تلخ و تیز شدن طعم چای می‌شد.  اخیرا BBB در مورد فرضیات جدید در مورد چای نوشان جدید صحبت کرد. چیزی که می‌خواهیم فرض کنیم این است که چای نوشان جوان‌تر چای‌های سبک‌تر را بیشتر دوست داشتند. درحقیقت، قبلا همین رفتار را از چای فروشانی دیده بودم که همان فرض را برای من داشتند. حقیقت مهم این است که اغلب شخصی که تازه با چایی آشنا شده می‌تواند درک بهتری از طعم یا خصوصیات چای داشته باشد. اگر تلخ‌تر باشد به شما می‌گویند که تلخ‌تر است. من همیشه فکر می‌کنم مهم است تفاوت طعم ناشی از استفاده از آب‌ متفاوت به چای نوشان جدید‌تر نشان داده شود. با در نظر گرفتن اینکه تنها دو جزء برای تهیه چای وجود دارد، چند مورد مهم‌تر از آن وجود دارد. همانگونه که قبلا گفته‌ام، تغییر آب اغلب بهترین، سریع ترین و ارزان ترین راه بهبود چای شما است.    کلر روزی دیگر مقداری چای برای کلاس درست کردم، یک شویژیانگ و یک اولونگ کهنه. می‌خواستم توضیح دهم اصولا چینی‌ها چگونه این سبک جدید تهیه چای را ابداع کرده‌‌اند که واقعا پایه تاریخی کمی دارد، اما اکنون بصورت گسترده بعنوان «مراسم سنتی چای چینی‌ها» دیده می‌شود و در حقیقت هم همین است. حین دم کردن چای‌هایی با طعم‌های مختلف چه چیز در مسیر من قرار می‌گیرد. شویژیانگ ملایم بود بدون داشتن عطر طبیعی زیاد، درحالیکه اولونگ کهنه درکل کمی تلخ‌تر، غیرملایم و غیرشیرین‌تر از آن چیزی بود که می‌دانستم باید باشد. من از تمام وسایل معمولم استفاده کرده بودم پس مساله چه بود؟   آب بطور مشخص کلر درون آب. آوردن یک فیلتر به کلاس و سپس منتظر فیلتر شدن آب شدن واقعا یک گزینه نیست، پس در عوض آب لوله کشی باید استفاده شود. آب لوله کشی مین به دلایلی واقعا واقعا کلردار است. وقتی اینجا شیر آب را باز می‌کنم می‌توانم بوی کلر را حس کنم. وقتی آب را فیلترنشده می‌جوشانم نیز می‌توانم بوی کلر را حس کنم. در حقیقت، پس از کلاس که شیر را باز کردم، آنجا نیز بوی کلر را حس کردم. حال بهم زن بود. مدرسه فقط دو دقیقه تا محل زندگی من فاصله دارد پس کاملا مطمئنم که منبع آب یکی است. هیچ متغیر دیگری وجود ندارد. مساله باید کلر باشد (و هر چیز دیگری که در آب هست، اما به احتمال زیاد همان کلر است). اگر هرگز به اثبات اینکه آب فیلترشده برای یک فنجان چای خوب ضروری است نیاز نداشته‌اید، این احتمالا همان اثبات است. از طرف دیگر آب بطری کاملا بحث جدایی است.    نتیجه باید بگویم که آزمایش قطعی نبود.  البته، احتمالا قابل پیش‌بینی است که تقریبا هیچ آزمایشی در مورد چای قطعی نیست. هرچند، تلاش کرده‌ام آب را سخت و سریع بریزم، باید بگویم که کمی ترش‌تر و کمی تلخ‌تر شد، بدون عطر زیاد.   اینقدر سخت است؟ خوب، فکر می‌کنم چند چیز وجود دارد که ریختن زیاد و آرام انجام می‌دهد. نخست دما؛ ریختن بیشتر بدین معنا است که آب کمی خنک‌تر است. همچنین، آب مدت طولانی‌تری در تماس با چای بوده؛ البته می‌توانید خودتان زمان بندی کنید که آب ریختن سریع شما به همان مدت در قوری بماند، اما ترکیب دماهای کمی پایین‌تر و زمان طولانی‌تر می‌تواند جالب باشد. مورد دیگری نیز وجوددارد. اگر شدیدتر آب بریزید، برگ ها را برهم زده و روش دم کشیدن چای را تغییر می‌دهد. وقتی یک قوری چای آماده می‌کنم، همیشه کمی قوری را تکان می‌دهم تا حل شود؛ برگ‌ها محکم‌تر جمع می‌شوند. وقتی آب را آرام می‌ریزم برگ های خیلی خیلی کم جابجا می‌شوند. اگر برگ ها را حرکت دهید، چای را تغییر می‌دهد؛ فکر می‌کنم همه این مساله را بدانند. پس تکان دادن قوری نیز می‌تواند تاثیرگذار باشد. البته تمام این‌ها می‌توانند ظاهری باشند و من خودم را سرکار گذاشته باشم. آزمایش نابینا می‌تواند بهتر باشد اما دستیابی به آن کاملا سخت است.    چطور آب بریزیم؟ موضوع دیگری که طی صحبت‌‌هایم با Sherab پیش آمد ریختن آب در قوری است. فکر می‌کنید مهم نیست؟ خوب، داستانی که برایم تعریف کرد این گونه است. یک متخصص مشهور تهیه چای که نام او ذکر نخواهد شد، درحال دم کردن چای برای چند نفر در مکانی در چین بود. Sherab دوستی داشت که رفت. دو چای آماده شد. نخستین چای puerh پخته نگهداری شده بصورت خیس بود و مزه بدی داشت. برعکس چای حس «گلو گیر» داشت که در آن شخص حس می‌کند گلویش بسته می‌شود و چینی‌ها اغلب آن را نتیجه نگهداری خیس می‌دانند که یکی از تاثیرات بد جانبی است که می‌توان در مورد آن حرف زد. چای دوم (که برای من مشخص نبود) فرض می‌کنم یک نمونه آشنا است و چنین اثری نداشت. چای دوم بهتر است اینطور نیست؟ خوب.... نه کاملا. مشخصا وقتی متخصص نخستین چای را دم کرد، آب را از بالا و با شدت ریخت، پس آب به شدت با قوری برخورد کرد. برای چای دوم این کار را انجام نداد. پس از آن، دوست Sherab رفت و از متخصص پرسش کرد. او گفت «وقتی این کار را انجام می‌دهی (آب ریختن از بالا و سریع) با puerh پخته و ذخیره شده بصورت خیس، همیشه اثر گرفتن گلو را خواهید داشت. چرا متخصص محترم تهیه چای باید چنین کاری را انجام دهد تا طعم آن بد شود؟ اگر به نکته‌ای نیاز داشته باشید، من مطمئنم که همه شما خوانندگان باهوش باید پاسخ را بدانید که سودی هم دارد،.  این حقیقت که بیشتر متخصصان تهیه چای در اینجا اشتیاق به سود دارند چیزی نیست که نیاز به گفتن داشته باشد. هرچند، بخش مهم این داستان ریختن آب است؛ چگونه ریختن آب در قوری بر طعم چای اثر می‌گذارد. اوایل حرفه خود در مورد چای را به یاددارم، به من گفته شد وقتی اولونگ درست می‌کنی باید از ارتفاع بالا با جریان کم، آرام و آهسته آب را بریزی. از طرف دیگر آب را باید با جریان قویتر اما نه از ارتفاع بالا روی Puerh ریخت، از ارتفاع پایین بریزید. هنگام ریختن چای از قوری یا فنجان مخصوص درون قوری‌ها، همیشه به آهستگی بریزید، طوری نریزید که پخش شود. باید بگویم که در طول زمان از نظر تکنیک ریختن آب شلخته شدم. تنبل شدن آسان است اما تصمیم گرفتم امروز بار دیگر آن را امتحان کنم. چای بائوژونگ کهنه‌ام که خوب می‌شناختم و یکی از قوری‌هایم را آوردم و مطمئن شدم که هنگام تهیه چای، آب را از بالا و با جریان کم بریزم، نتیجه؟ بنظر می‌رسد چای من ترشی کمتری داشته باشد و کمی نرم‌تر باشد. فردا می‌خواهم با همان وسایل اما سبک دیگر ریختن آب امتحان کنم. ببینیم چه اتفاقی می‌افتد و به شما خواهم گفت.    آزمایش طعم: برای چای از آب فیلترشده باید استفاده کرد یا آب بطری؟ آخرین باری که به چای فروشی محبوبم رفتم از فروشنده پرسشی کردم. «چرا هربار که از اینجا چای می‌خرم و در خانه درست می‌کنم طعم آن به خوبی چای نیست که شما درست می‌کنی؟» او پاسخ ساده‌ای داد: «آب». «اما ممکن است تکنیک ریختن آب یا وسایل هم باشد؟ شاید کاری را انجام می‌دهی که من اشتباه انجام می‌دهم.» در این هنگام بود که در مورد مشتری دیگری با پرسش مشابه گفت. «در خانه او همان چای را با همان وسایلی که اینجا دارم درست کردم. همه کارها را یکسان انجام دادم. اما آبی که او داشت متفاوت از اینجا بود پس چای متفاوت شد.» این تفاوت‌ها زیرکانه و به نوعی هستند که اگر چای عطری، یک پارچ یخ‌چای درست می‌کنید یا می‌خواهید کلی شیر و شکر به آن اضافه کنید متوجه آن نخواهید شد. اما در چای خالص، نوعی که قرار است مستقیما نوشیده شود از همه نظر ظرافت دارد. ممکن است به یک روش چای را دم کنید و طعم خوبی داشته باشد. آنرا با دقت بیشتر دم کنید و شما را با پیچیدگی و عطری شگفت زده می‌کند که پس از هر جرعه تا چند دقیقه باقی می‌ماند. از متخصصان تهیه چای در مورد دم کردن بپرسید تا آنها به شما بگویند منبع آب شما چقدر مهم است، آب خوب چه طعم عالی به چای می‌دهد و آب بد چگونه می‌تواند چای گرانقیمت را ترش و تند کند. خلاصه اینکه من این ادعا را در عمل دیده‌ام اما هرگز به آن عدد نداده‌ام تا حالا. آیا می‌توانیم اثر منبع آب بر چای را مشخص کنیم؟   ادعا با اینکه نصیحت‌ها از شخصی به شخص دیگر متفاوت هستند، تمام بحث‌ها عموما سر این است که چه چیزهایی در آب وجوددارد. مواد معدنی مختص یک منبع آب، افزودنی‌هایی مثل فلورین و حتی جامدات حل شده از لوله‌های قدیمی. اگر مواد معدنی زیاد باشند آب شما سخت می‌شود که می‌تواند باعث اضافه شدن طعم آهن به چای بشود. متخصصان چای می‌گویند که مطمئنا آب خالص مثل آب مقطر نیز خوب نیست؛ آنقدر بی‌مزه است که می‌تواند طعم چای را خسته کننده کند. آب چای باید دارای pH خنثی باشد تا طعم را ترش یا تلخ نکند و باید تازه جوشیده باشد چون آبی که بارها جوشیده باشد می‌تواند طعم‌های هوای اطراف را جذب کند. موارد زیادی وجود دارند که پیش از برداشتن چای برای دم کردن باید به آنها فکر کرد. و متغیرهای زیادی برای آزمایش کردن وجود دارند. اما یک نقطه آغاز خوب، سه منبع آبی است که بیشتر افراد برای دم کردن چای دارند: آب شیر، فیلتر شده (منظور فیلتر پایه ذغال چوب مثل پارچ بریتا) و آب بطری است. بیشتر متخصصان چای که می‌شناسم برخی آب‌های بطری چشمه یا سیستم‌ فیلتراسیون خانگی را تضمین می‌کنند. آب چشمه pH تقریبا خنثی و مواد معدنی متوازنی دارد، نه خیلی زیاد نه خیلی کم. فیلترها بخصوص در مناطقی که آب شیر سخت یا بدبو است ارزشمند هستند. اگر آب شیر را به عنوان آب آشامیدنی نمی‌نوشید، احتمالا بعنوان چای هم تمایلی به نوشیدن آن نداشته باشید. فروشگاه چای من مشخصا از یک سیستم فیلتراسیون ژاپنی آی واتر استفاده می‌کند که فلزات سنگین، کلر و سایر مواد شیمیایی را فیلتر می‌کند. فروشنده من می‌گوید «ما از ابتدا از همین سیستم فیلتراسیون استفاده می‌کردیم.» من آب‌های فیلتر شده و آب بطری‌های چشمه را امتحان کرده‌ام اما هیچ کدام بهتر از این فیلتر نبوده‌اند. اما درحال حاضر به سراغ مسایل اصلی می‌رویم: چگونه آب شیر، فیلترشده و بطری برای یک فنجان چای متوسط مقایسه می‌شود؟    آزمایش آزمایش ما سه دور داشت که هرکدام برای یک نوع چای بود: چای سیاه صبحانه انگلیسی، چای سبز و اولونگ. هم چای سیاه و هم چای سبز بسته‌بندی‌های شیک داشتند و در سوپرمارکت بزرگ فروخته می‌شدند؛ آنها بطور مشخص خود را چیزی «تجملی» تبلیغ می‌کردند بنابراین افرادی که چای گران می‌نوشند خیلی به آنها توجه نمی‌کنند. در مورد اولونگ، بدون شک تجملی بود؛ بائوژونگی از باغ کوچکی در تایوان، یکی از چای‌های لیندرا که برای مواقعی که به دنبال یک طعم خوب هستم آن را در دفتر نگه می‌دارم. ما بصورت اتفاقی با سه سطح کیفیت چای نگران شدیم: رضایتبخش، تا حدی رضایتبخش و عالی. در یک پیش آزمایش متوجه شدم که چای سیاه کاملا قابل نوشیدن اما عادی است. چای سبز بیشتر علف مانند بود و اگر چای کیسه‌ای مدت زیادی در آب می‌ماند طعم آن تلخ می‌شود، مشکل معمولی که چای سبزهای کیفیت پایین دارند. اولونگ، طبق معمول، عالی بود. کنجکاو بودم ببینم این تفاوت‌ها در نتیجه چه خواهد شد. بائوژانگ اولونگ کهنه در قوری خود خیس خورد. من هر چای را در چهار قوری آب دم کردم: آب شیر، آب فیلترشده، دو نوع آب بطری. هر نمونه تا دمای یکسانی گرم شد، غلظت چای یکسانی داشت و به مدت برابری خیس خورد. چای سبز در حدود 170 درجه فارنهایت و چای سیاه و اولونگ با آب جوش دم کشیدند. آزمایش کننده ها اولویت های خود را براساس مقیاس ده‌ نقطه‌ای رتبه بندی کردندو در مورد تلخی و پیچیدگی عطر نسبی چای نظر دادند. آنها تست نابینا انجام دادند یعنی از تفاوت منابع آب در چهار نمونه آگاه نبودند.    نتایج چای درست شده با آب تصفیه شده مزه و طعم بهتری داشت. 

• 

  مشاهده 12 بهمن 1395 1890 بازدید

  مزایای آب تصفیه شده برای سلامتی_بخش اول

  فواید نوشیدن هشت لیوان آب در روز چیست؟ در پاسخ باید گفت که این عمل مزایای بسیاری برای سلامتی دارد. آب به تسکین تعدادی از ناراحتی­ های رایج مانند سردردها و فشار خون کمک می­ کند. علاوه بر این، به اجتناب از برخی بیماری­ های دراز مدت مانند سرطان کولون و مثانه کمک می­کند. یکی دیگر از دلایل برای نوشیدن آب بیشتر این است که سطوح انرژی را بالا می­ برد.   اهمیت آب تصفیه شده و سلامتی انسان به نظر خیلی ساده می ­آید که H2O ، دو واحد هیدروژن، یک واحد اکسیژن است. اما این عنصر که به شکل آب شناخته می­ شود در کنار هوا، حیاتی ترین عامل برای زنده ماندن است. آب در واقع در همه جا وجود دارد و  بیشتر افراد بدون اثبات این را می پذیرند.  آب بیش از دو سوم وزن بدن یک انسان را تشکیل می­ دهد و بدون آب، انسان ­ها در عرض چند روز خواهند مرد.  95% مغز انسان،  82% خون و  90% ریه ­ها از آب تشکیل شده ­اند. صرفاً 2% افت در ذخیره آب بدن می­تواند موجب برانگیختن علائم دهیدراسیون (کم آبی بدن) شود. نظیر : آشفتگی در حافظه کوتاه مدت دشواری در حل مسائل ساده ریاضی سختی در تمرکز کردن بر چاپ­ های کوچک مثل صفحه نمایش کامپیوتر دهیدراسیون ملایم همچنین رایج­ ترین دلیل خستگی روزمره است.   آب برای مکانیک بدن بسیار اهمیت دارد. همانطور که یک ماشین نمی­تواند بدون گازوئیل یا سوخت حرکت کند، بدن هم بدون آب نمی­تواند کار کند.   آب به عنوان یک روان ­کننده محسوب می ­شود. اساس بزاق را تشکیل می­ دهد. آب مایعی را تشکیل می­ دهد که مفاصل را در بر گرفته ­اند. آب دمای بدن را تنظیم می­کند. به این صورت که سرما و گرما از طریق عرق کردن تعدیل می­ شوند. آب به کاهش یبوست با حرکت دادن غذا در مسیر لول ه­ای روده و بنابراین حذف مدفوع که یک عامل سم زدای عالی است، کمک می­ کند. متابولیسم را تنظیم می ­کند.         نوشیدن آب تصفیه شده و اجتناب از بیماری علاوه بر پایداری روزانه بدن ما، آب تصفیه شده همچنین یک نقش اساسی در جلوگیری از بیماری­ ها ایفا می­ کند. نوشیدن روزانه 8 لیوان آب تصفیه شده، می­تواند خطر ابتلا به سرطان کولون را تا 45% ، سرطان مثانه را تا 50% کاهش دهد و حتی احتمالا می­تواند خطر ابتلا به سرطان سینه را نیز کاهش دهد. و این­ ها تنها چند مثال هستند. اگر شما مقالات زیر را مطالعه کنید، می­توانید بیشتر در مورد این که چگونه آب می­تواند در جلوگیری و درمان انواع مختلف بیماری­ ها، ناراحتی­ های مزمن و اختلالات که بسیاری از سیستم ­های بدن ما را متاثر می ­کنند، نقش داشته باشد، اطلاعات کسب کنید.   اهمیت آب در سلامتی انسان  نقش آب در سلامتی انسان آیا به اندازه کافی آب می‌نوشید مزایای آب تصفیه شده چیست 10 دلیل برای نوشیدن آب بیشتر نقش تصفیه آب بر سلامتی آنچه باید در مورد آب بدانید آب آشامیدنی پاک بررسی کیفیت آب آشامیدنی   عملکرد هر سلولی در بدن ما توسط سیگنال­ های الکتریکی ارسال شده توسط سیستم عصبی، در مغز ما کنترل می­ شود. در واقعیت اعصاب ما یک سیستم بسیار دقیق با مسیرهای آبی کوچک است. اگر مایع درون اعصاب ما به دلیل دهیدراسیون غلیظ شود، یا با مواد شیمیایی سنتتیک یا فلزات سنگین سمی مانند سرب آلوده شود، سیگنال ­های طبیعی ممکن است، مختل شوند. امروزه بسیاری از متخصصان معتقدند که انحراف در این سیگنال­ ها می­تواند دلیل اصلی بسیاری از بیماری ­های دژنراتیو و اعصاب و روانی مانند ناهنجاری اختلال حواس، سندروم خستگی مزمن، عصبانیت، افسردگی و حتی بیماری آلزایمر باشد. با در نظر گرفتن نقش حیاتی که آب در عملکرد مغز و سیستم عصبی ما ایفا می­ کند، احتمالا خلوص آن کلید اساسی و ضروری برای طول عمر سالم خواهد بود. هضم و جذب صحیح مواد غذایی وابسته به میزان آب دریافتی ما است. به منظور فراهم کردن موقعیتی برای بدن، برای جذب مواد مغذی ارزشمند موجود در غذا و مکمل­ های غذایی مصرفی، ما باید مقدار زیادی آب تصفیه شده مصرف کنیم. از آنجایی ­که شکر و کربوهیدرات ­ها به سرعت جذب می­ شوند، حتی میزان جزئی دهیدراسیون می­تواند موجب شود که، به جای اینکه مواد مغذی را از غذایی که می­خوریم جذب کرده باشیم،  دریافت کالری داشته باشیم.   سطوح انرژی بهبود یافته سطوح انرژی ما به شدت به میزان آبی که می­ نوشیم وابسته است. از لحاظ پزشکی اثبات شده است که تنها 5% افت در مایعات بدن می­تواند 20 تا 30% کاهش انرژی را در یک فرد موجب شود. 15% کاهش در مایعات بدن منجر به مرگ می ­شود. آب آن عاملی است که کبد ما برای متابولیزه کردن چربی به انرژی قابل مصرف، استفاده می ­کند. تخمین زده می­شود که بیش از 80% جمعیت انسانها از کمبود انرژی ناشی از دهیدراسیون رنج می ­برند. افزایش میزان آب سالم دریافتی به متابولیزه کردن و کاهش چربی ذخیره شده کمک می­کند، که منجر به انرژی بیشتر و از دست رفتن چربی خواهد شد.  سم زدایی احتمالاً تنها جزء مهم از سلامت طولانی مدت و یکی از فرآیندهایی است که منحصراً بر دریافت کافی آب مطلوب استوار است. آب تصفیه شده تنها راه بدن ما برای بیرون راندن سموم و کلید جلوگیری از بیماری ها است. امروزه در جامعه صنعتی و شیمیایی، ما روزانه در معرض صدها ماده ضروری هستیم. هوا، غذا و هر چیزی که ما با آن در تماس هستیم شامل اثراتی از مواد شیمیایی مضر است. متاسفانه ما نمی­توانیم از ورود سموم به درون بدنمان جلوگیری کنیم اما می توانیم به بدن کمک کنیم تا آن­ها را دفع کنند که این عمل هم با نوشیدن میزان زیادی آب تصفیه شده میسر می­ شود. هر چه آب تصفیه شده بیشتری مصرف کنیم، بیشتر به بدن خود اجازه داده ایم تا خود را خالص کند. تقریبا تمام بیماری­ های دژنراتیو نتیجه تجمع سموم در بدنمان است. کیفیت آبی که می­ نوشیم با میزان آبی که مصرف می­ کنیم، برابری می­کند. اگر آب محتوی کلرین و سایر مواد شیمیایی باشد، توانایی کمتری برای حمل سموم به بیرون از بدن ما خواهد داشت. اگر آبی که مصرف می­کنیم رگه­ هایی از مواد شیمیایی سنتتیک را شامل باشد، بنابراین ما کبد و کلیه­ های خود را مجبور می­کنیم که به عنوان تصفیه کننده آب عمل کنند. در نهایت موجب آسیب یا نابودی دو اندام ضروری خود خواهیم شد. با وفور دریافت آب تصفیه شده و تمیز به بدن خود اجازه می­ دهیم تا تمام فرآیندهای ترمیمی را که قادر به انجامش است، اجرا کند. شرکت تصفیه آب بهاب ارائه دهنده انواع دستگاه تصفیه آب خانگی ،  دستگاه تصفیه آب ورودی ساختمان و همچنین انواع پیش تصفیه و رسوب گیر آب می باشد. این مدل های مختلف تصفیه آب در صورتی که فیلترهای آب اورجینال و دارای تاییدیه داشته باشند، به راحتی شن و ماسه، گل و لای، ذرات معلق موجود در آب ، کلر و ترکیبات کلر و سایر آلاینده های شیمیایی را حذف می کنند و آب تصفیه شده خوش طعم را در اختیار شما قرار می دهند.  در صورت هرگونه سوال و یا سفارش تلفنی می توانید از طریق شماره تلگرام تصفیه آب 09129418377  و یا ایمیل info@wfiltration.com با کارشناسان تصفیه آب بهاب در ارتباط باشید.       *ن

• 

  مشاهده 11 بهمن 1395 1942 بازدید

  مزایای آب تصفیه شده برای سلامتی_بخش دوم

  ناراحتی­های خفیف و بیماری­ هایی که با افزایش در میزان آب سالم دریافتی جلوگیری می­شود سردردها، مغز ما از 75% آب تشکیل شده کمر درد گاها  فشار خون آرتریت آسم  ناراحتی دم صبح خماری معمول اخیراً یک تغییر نگرش اساسی در تئوری پزشکی و باور طولانی مدت درباره سلامتی به وجود آمده است.   بهترین اقدام برای کمک، غلبه، جلوگیری و در بسیاری موارد رفع بیماری، دادن امکاناتی مناسب به بدن و منتظر عملکرد آن بودن است.با میزان صحیحی از دریافت آب سالم، مواد معدنی و مواد مغذی مطلوب، بدن ما می­تواند بر بسیاری از چالش­ها غلبه کند. "چارلز دی استند؛ متخصص کیفیت آب، رئیس و مدیر Sun Water USA"   بدن انسان یک ماشین درمانی فوق العاده است که سلول­ های نامناسب با سلول ­های مطلوب میلیون­ ها بار در هر ثانیه جایگزین می­شوند. بازیابی دائمی پوست، استخوان ­ها، مو، ناخن ­ها، اعصاب آسیب دیده، پوشش اندام­ها و در واقع هر فرآیند ترمیمی می­ تواند ابتدا با آب انجام شود.   افزایش میزان آب دریافتی و مواد مغذی افزایش دهنده ایمنی، در ترکیب با کمی حوصله بهترین راه برای دفاع بر علیه عفون ت­های کوچک است. اجازه دادن به بدن تا بر عفونت ­ها به وسیله تب، تغذیه مایعات و استراحت غلبه کند، مقاومت طبیعی ما را افزایش داده و ما را نسبت به مختل کننده های زیستی در آینده کمتر آسیب پذیر می­کند. در واقع بهترین حمله حفظ یک دفاع خوب است.   سردردها مغز ما از 75% آب تشکیل شده است و زمانی­که بدن یک کمبود از مایعات موجود را تشخیص می­دهد شروع به پیاده سازی فرآیند جیره سازی آب از طریق تولید هیستامین­ ها می­ کند که آن هم موجب درد و خستگی می­شود. این فرآیند طبیعی راهی برای آهسته سازی نوسانات بوده و آب را برای مصارف دفاعی حفظ می­کند (مثل یک جانور که در هنگام بیماری در سایه دراز می­کشد). هیستامین به عنوان سیگنال­ های هشداردهنده آزاد می­شود به این مفهوم که مشکلی وجود دارد. زمانی که ما آنتی هیستامین یا داروهای مسکن مانند استامینوفن یا ایپوپروفن مصرف می­کنیم، در واقع سیگنال را خاموش کرده و اقدامی کم یا هیچ اقدامی برای آن مشکل نمی­کنیم. یک لیوان بزرگ از آب خالص و بیست دقیقه انتظار برای رفع فشار، رایج ترین استرس­ ها و سردردها موثر خواهد بود (داروها مدت طولانی ترین برای این کار لازم دارند)   دردهای کمر دردهای کمر برخی مواقع ناشی از نقص در سطوح مایعات بدن است. دیسک­ های موجود در کمر ما در واقع ضربه گیرهای هیدرولیک کوچک هستند. این دیسک­ ها از یک پوشش خارجی بافت مفصل انعطاف­ پذیرکه با پاکت ­های مایع و در درجه اول آب پر شده اند، تشکیل شده است. یک دیسک هیدراته مناسب، زیرساختی را ایجاد می­کند که ضربه طبیعی حاصل از فعالیت فیزیکی را جذب کرده و وزن بالا تنه را پشتیبانی می­کند    این دیسک ­ها تا زمانی که مقدار سطوح مایعات کافی بوده و حرکات معمول باشند، به خودی خود هیدراته هستند. حرکاتی که فشار را مجتمع کرده و بر روی این دیسک­ ها آزاد کند، کششی را ایجاد می­کند که به مایعات بدن اجازه می­دهد (99% آب) به درون این دیسک­ ها سرازیر شوند، و آن را به طور صحیح در شکل هیدراته نگه دارند. زمانی که یک دیسک کاملاً هیدراته است، پوشش دیسک 25% و مایع 75% از وزن بدن را پشتیبانی می­کند. زمانیکه این دیسک ­ها هیدراته می­شوند، پوشش مجبور است بخش عظیمی از این بار را پشتیبانی کند که موجب ایجاد درد، تورم، سوزش شده و می­تواند مسائل جدی­تری را نیز سبب شود.    فعالیت ­های غیر فعالانه مانند ایستادن یا نشستن در پشت میز بدون حرکت منظم به مدت طولانی منجر به واردسازی فشار پیوسته به دیسک شده که به آهستگی مایع را به بیرون می­راند. بدون وجود سطوح مایع کافی و حرکت نخاع، فشار وارده بر دیسک افزایش یافته و منجر به درد و خشکی می­شود. به سادگی با حفظ میزان آب دریافتی کافی و پیوسته در ترکیب با حرکات منظم مانند خم شدن به جلو، عقب و طرفین با سر و بالا تنه خود به دیسک­ها اجازه هیدراته شدن داده و می­توانید از دردهای خفیف کمر و گردن اجتناب کرده یا آن را متوقف کنید.   فشار خون فشار خون برخی مواقع نتیجه تنظیم بدن در مواقع از دست رفتن حجم خون است. رایج ­ترین دلیل حجم خون پایین­ تر هیدراسیون است. از آنجایی که خون ما از بیش از 83% آب تشکیل شده است، حجم کلی آن اساساً با سطح آب دریافتی به بدن تحت تاثیر قرار می­گیرد. زمانی که بدن کاهش حجم خون را شناسایی می­کند، دریچه­ مویرگ­ هایی با فعالیت کمتر را به منظور حفظ جریان خون مناسب در مکان­ های فعال تر، می­بندد. این بستن رگ­ ها منجر به یک افزایش در فشار در درون توده عضلانی می­شود که ما آن را به عنوان فشار خون می­ شناسیم. آب بیشتر حجم ­های خون صحیح و سطح پایین­ تری از فشار ماهیچه را ایجاد می­کند.   خشکی و دردهای آرتروز هم اکنون به این نتیجه رسیده­اند که درد آرتروز ابتدا نتیجه اصطکاک و تورم در مفاصل استخوان­ ها باشد. آب عاملی است که بدن ما برای لغزنده کردن این مفاصل و هیدراته کردن غضروف انعطاف پذیر مفصل استفاده می­کند. زمانی که سطوح آب بدن ما کاهش می­یابد اصطکاک بیشتری بین سطوح غضروف ایجاد می­شود که منجر به تورم خشکی و درد می­شود. اگر هیدراسیون مطلوب باشد، حرکت مفاصل موجب مکشی می­شود که آب را از مغز استخوان به حفره مفصل می­کشاند. افزایش در میزان آب دریافتی و حرکات منظم می­تواند دردهای آرتروز را کاهش داده و در برخی موارد بر آن غلبه کند.   آسم آسم که بیش از 12 میلیون نفر را در آمریکای شمالی متاثر کرده است منجر به مرگ هزاران نفر در سال میشود که نتیجه مستقیم افزایش تولید هیستامین است. دهیدراسیون تولید اغراق شده­ ی هیستامین را به عنوان یک کنترل تنظیم کننده آب، آغاز می­کند. به خوبی مشخص است که افراد مبتلا به آسم سطوح بالایی از هیستامین در بافت ریه خود دارند که موجب انقباض مسیرهای تنفسی شده و تجمع موکوس را افزایش می­دهد. آب در ریه ­ها برای حفظ رطوبت بافت استفاده میشوند اما هر زمان که ما نفس می­ کشیم، رطوبت را از ریه ­های خود بیرون می­رانیم. تحت شرایط هیدراته این رطوبت مداوما جایگزین می­شود.   اگر ما در حالت دهیدراته هستیم بنابراین بافت درون ریه ­ها به منظور اجتناب از خشک شدن، شروع به پوشیده شدن با موکوز می­کنند. در بسیاری از جانوران نشان داده شده است که افزایش در میزان آب دریافتی سطوح هیستامین را کاهش داده و در طول یک دوره 2 تا 3 هفته ­ای هیدراسیون معمول به بافت ریه را بازیابی کرده و تجمع موکوز را کاهش می­دهد. زمانی که این حالت پیش آمد، مسیرهای تنفسی شروع به باز شدن کرده و تنفس بازیابی می­شود. چنین اثرات مرتبط با هیستامین در آلرژی­ ها نیز اعمال می­شود و دوباره، مزایای چشمگیری از افزایش میزان آب دریافتی و حرکات بیشتر، می­تواند به دست بیاید.      بیماری صبحگاهی بیماری صبحگاهی که گاهی اوقات طبیعی تلقی می­شود، نتیجه مستقیم دهیدراسیون است. جنین در دنیایی از آب زندگی می­کند که بدن بیش از هر نیاز دیگری آن را در اولویت قرار میدهد. در طول شب، که طولانی ­ترین دوره بدون دریافت آب است، رحم آب را از سیستم مادرها به منظور حفظ سطوح مایع رحم و جنین به سمت خود می­ کشد. در هنگام صبح مادر در حالت دهیدراته، تهوع هیستامینی و خستگی مفرط از خواب بیدار می­شود. بنابراین عبارت "بیماری صبحگاهی" بیشتر به صورت "دهیدراسیون صبحگاهی" صحیح است.    خماری معمول خماری معمول علائم یکسان و نیز دلایل مشابهی با بیماری صبحگاهی دارد .... تنها با این تفاوت که هدفی کم ارزش­تر دارد. الکل یک ادارآور بسیار شدید است و موجب می­شود که بدن آب را از خود دفع کرده و منجر به دهیدراسیون پیشرفته شود. هم بیماری صبحگاهی و هم خماری معمول می­توانند با نوشیدن مقدار زیادی آب قبل از خواب قابل اجتناب هستند. در حالی که آب درمان مطلق برای همه این بیماری ­ها، نیست اما باید آن را به عنوان ماده ابتدایی و اساسی برای هر فرآیند ترمیمی و اجتنابی در درون بدن خود به حساب بیاوریم. حقیقا ما یک مخلوق فوق العاده هستیم که قادر به جلوگیری و حتی درمان یک بیماری شدید هستیم.

• 

  مشاهده 27 دی 1395 4853 بازدید

  پتاسیم و تصفیه آب

  آب دریا حاوی حدود 400ppm  پتاسیم است. این ماده ته نشین شده، و در نتیجه اغلب به صورت رسوبات یافت می شود. رودخانه ها به طور کلی شامل حدود 2/3 ppm  پتاسیم هستند. این تفاوت به طور عمده توسط غلظت بالای پتاسیم در بازالت های اقیانوسی ایجاد می شود. گرانیت غنی از کلسیم حاوی تا 2.5٪ پتاسیم است. این عنصر عمدتا به صورت یون های  K+ (aq)  در آب موجود است. 40K  یک ایزوتوپ رادیواکتیو پتاسیم است که بصورت طبیعی فراوان است. آب دریا حاوی غلظت طبیعی حدود 4.5 تا 10-5 گرم بر لیتر پتاسیم است.   پتاسیم به چه طریق و به چه صورتی با آب واکنش می دهد؟ پتاسیم به سرعت و به شدت با آب واکنش داده و به تشکیل یک محلول پایه ی پتاسیم هیدروکسید بی رنگ و گاز هیدروژن می انجامد که  طبق مکانیسم واکنشی زیر صورت می گیرد: 2K (s) + 2H2O (l) -> 2KOH (aq) + H2 (g)   این یک واکنش گرما ده است و پتاسیم تا حدی داغ می شود که شعله بنفشی از سوختن آن حاصل می شود. علاوه بر این، هیدروژنی که طی این واکنش آزاد می شود به شدت با اکسیژن و آتش واکنش می دهد. پتاسیم خیلی آهسته تر از روبیدیوم که در جدول تناوبی زیر پتاسیم قرار دارد، با آب واکنش می دهد. اما نسبت به سدیم، که در جدول تناوبی بالاتر از آن قرار دارد، با سرعت بیشتری با آب واکنش می دهد.   انحلال پذیری پتاسیم و ترکیبات آن پتاسیم در آب نامحلول است، اما با آب واکنش می دهد. ترکیبات پتاسیم ممکن است محلول در آب باشند. به عنوان نمونه: دی کرومات پتاسیم با حلالیت در آب 115 گرم  بر لیتر، پرمنگنات پتاسیم با حلالیت در آب 76 گرم بر لیتر، یدید پتاسیم با حلالیت در آب 92 گرم بر لیتر، و یدید پتاسیمی که حتی تا 1480 گرم از آن ممکن است در یک لیتر آب حل شود.   علت وجود پتاسیم در آب چیست؟ پتاسیم در مواد معدنی مختلفی موجود است، که ممکن است از طریق فرآیندهای هوازدگی در آب حل شود. برای نمونه می توان به فلدسپات (ارتوکلاز و میکروکلین) اشاره کرد، که برای تولید ترکیبات پتاسیم چندان مهم نیستند، و کانی های کلر از جمله کارنالیت و سیلویت، که برای اهداف تولید بسیار مطلوب می باشند. برخی از مواد معدنی خاک رس حاوی پتاسیم هستند. این ماده از طریق فرایندهای طبیعی به آب دریا می ریزد، که در آنجا عمدتا در رسوبات حل می شود. پتاسیم ابتدایی است از کلرید پتاسیم استخراج می شود، اما به دلیل قدرت واکنش پذیری بسیار زیادش برای اهداف زیادی به کار نمی آید. این ماده در آلیاژها و در ترکیبات آلی استفاده می شود.   تعدادی از ترکیبات پتاسیم، به طور عمده نیترات پتاسیم، از کودهای شیمیایی محبوب هستند. 95٪ پتاسیم تجاری مصرفی به کودهای شیمیایی اضافه می شود. نمکهای پتاسیم و مخلوط ترکیبات منیزیم و کلسیم نیز به طور مرتب استفاده می شوند. بازسازی، به انتشار فاضلاب می انجامد که هنگام تخلیه در سطح آب خطرناک است و به سختی تصفیه می شود.   پتاسیم در تولید شیشه ها استفاده شده و باعث می شود که شیشه قوی تر و سفت تر شود. این شیشه عمدتا در تلویزیون استفاده می شود. دیگر ترکیبات پتاسیم در تولید صابون مایع استفاده شده، به داروها یا تزریقات اضافه شده، و یا در عکاسی یا برنزه کردن مورد استفاده قرار می گیرد. در اغلب موارد، پتاسیم ماده ی فعال نیست، بلکه آنیون مجاور است. همچنین در تولید پتاسیم کلرات موجود در کبریت و آتش بازی نیز کاربرد داشته، و به صورت پودری برای تهیه ی پتاسیم نیترات نیز استفاده می شود. آلوم های پتاسیم پایگاه هایی برای چسب کاغذ هستند و به عنوان پر کننده ی لاستیک مصنوعی استفاده می شوند.   ترکیبات پتاسیم واکنش پذیر ترین ترکیبات شیمیایی اساسی هستند که برای مثال در هیدروکسیدهای پتاسیم و نیترات ها مورد استفاده قرار می گیرند. پتاسیم هیدروکسید، پتاس سوز آور را تشکیل می دهد و در مواد پاک کننده، نرم کننده، صابون سبز و سولفور زدایی جذب کننده های روغن و دی اکسید کربن به کار برده می شود.   نمونه های دیگر از کاربردهای ترکیبات پتاسیم عبارتند از پتاسیم یدید برای اندازه گیری ظرفیت اکسیداتیو نمونه زباله، پتاسیم دی کرومات برای اندازه گیری ظرفیت اکسیداتیو مواد آلی در علوم خاک و تصفیه ی فاضلاب بیولوژیکی، و پتاسیم دی سیانو طلایی که یک ترکیب طلا محلول در آب بسیار سمی است که برای تذهیب فنی به کار می رود. ترکیبات پتاسیم ممکن است از طریق ادرار به فاضلاب بریزند. یک کاربرد غیر معمول آن عبارت است از افزایش میزان بارش باران در مناطق خشک با پتاسیم کلرید. این ماده را توسط هواپیما درست در زیر ابرها منتشر می کنند، افزایش می یابد و مقدار رطوبت در ابرها را دو برابر می کند و باعث می شود باران سخت تری بگیرد. چون پتاسیم آزاد شده از طریق مکان های دفن زباله داخلی معمولا فوق العاده زیاد است، از این ترکیب ممکن است به عنوان یک شاخص برای تشخیص وجود سایر ترکیبات سمی در آبهای زیرزمینی استفاده می شود.   اثرات زیست محیطی پتاسیم بر آب کدام اند؟ پتاسیم یک ماده غذایی لازم برای اکثر قریب به اتفاق موجودات زنده است، غیر از تعدادی باکتری، چرا که نقش مهمی در کارکرد رشته های عصبی ایفا می کند.   پتاسیم نقشی اصلی در رشد گیاه ایفا کرده و اغلب رشد آن را محدود می کند. پتاسیم حاصل  از گیاهان مرده و مواد حیوانی اغلب قبل از اینکه در آب حل شود، با کانی های خاک رس موجود در خاک ترکیب می گردد. در نتیجه، مجددا به آسانی توسط گیاهان مصرف می شود. شخم زنی ممکن است این روند طبیعی را مختل کند. در نتیجه، اغلب کود پتاسیم را به خاک های کشاورزی اضافه می کنند. گیاهان به طور متوسط حاوی حدود 2٪ پتاسیم هستند (جرم خشک)، اما این مقدار ممکن است از 0.1 تا 6.8 درصد متفاوت باشد. پشه لارو حاوی بین 0.5 و 0.6 درصد و سوسک حاوی بین 0.6 و 0.9 درصد پتاسیم است (جرم خشک). نمک های پتاسیم ممکن است سلول های گیاهی را به دلیل فعالیت اسمزی بالا بکشند.   پتاسیم موجود در آب خطر بسیار کمی دارد، اما به دلیل تحرک نسبتا بالا و پتانسیل تحول کمش بسیار سریع گسترش می یابد، است. سمیت پتاسیم معمولا از مولفه های دیگر موجود در ترکیب ناشی می شود، برای مثال سیانید در پتاسیم سیانید. مقدار LD50 برای موش 5 میلی گرم بر کیلوگرم، برای پتاسیم برومات 321 میلی گرم بر کیلوگرم و برای پتاسیم فلوراید  245  میلی گرم بر کیلوگرم است. نمونه هایی از مقدار LD50 برای موجودات آبی عبارتند از 132 میلی گرم بر لیتر برای ماهی و 1.16 میلی گرم بر لیتر برای دافنی.   یکی از سه ایزوتوپ طبیعی پتاسیم 40K می باشد که رادیواکتیو است. این همان ترکیبی است که احتمال می رود باعث تغییرات ژن گیاهان و حیوانات می شود. با این حال به علت منشا طبیعی اش، به هیچ یک از گروه های سمیت رادیواکتیوی تعلق ندارد. در مجموع دوازده ایزوتوپ پایدار برای پتاسیم وجود دارد.   عوارض بهداشتی پتاسیم موجود در آب کدام اند؟ پتاسیم برای ما یک ماده غذایی لازم است، و ما روزانه به 2-3.5 گرم از آن نیاز داریم و حدود 1-6 گرم مصرف می کنیم. مقدار کل پتاسیم در بدن انسان چیزی بین 110 و 140 گرم است و عمدتا به حجم عضلات بستگی دارد. پس از سلول های قرمز خون و بافت مغزی، عضلات بیشترین مقدار پتاسیم را دارا هستند. در حالی که سدیم که رقیب آن است در مایعات داخل سلولی وجود دارد، پتاسیم عمدتا در داخل سلول ها موجود است. این امر موجب حفظ فشار اسمزی می شود. نسبت پتاسیم موجود در سلول به پتاسیم موجود در پلاسما 1: 27 است، و توسط پمپ های سدیم-پتاسیم تنظیم می شود. عملکردهای حیاتی پتاسیم عبارتند از نقش آن در محرک های عصبی، انقباض عضلات، تنظیم فشار خون و انحلال پروتئین. این ماده از قلب و عروق محافظت می کند و حتی ممکن است از بیماری های قلبی و عروقی جلوگیری کند. نسبت سدیم به پتاسیم سابقا 16:01 بوده و در حال حاضر حدود 1: 3 است، که عمدتا مانع از جذب بالای سدیم می شود.   کمبود پتاسیم نسبتا نادر است، اما ممکن است به افسردگی، ضعف عضلانی، اختلال ریتم قلب و سردرگمی منجر شود. از دست دادن پتاسیم ممکن است در نتیجه ی اسهال مزمن یا بیماری کلیوی عارض شود، زیرا تعادل فیزیکی پتاسیم توسط کلیه تنظیم می شود. زمانی که کلیه ها به اندازه کافی فعالیت نمی کنند، مصرف پتاسیم باید محدود به جلوگیری از ضرر و زیان بیشتر باشد. تماس پوست با فلزات پتاسیم موجب خوردگی پتاس سوز آور می شود. این خوردگی خطرناک تر از خوردگی اسید، زیرا به صورت نامحدود ادامه پیدا می کند. قطره های پتاس سوز آور برای چشم بسیار مضر هستند.   مصرف تعدادی از ترکیبات پتاسیم احتمالا مضرات ویژه ای دارد. در دوزهای بالا، پتاسیم کلرید با تکانه های عصبی تداخل پیدا می کند، که تقریبا با تمام عملکردهای بدن تداخل پیدا کرده و عملکرد قلب را به طور عمده تحت تاثیر قرار می دهد. پتاسیم آلوم در غلظت های کمی همچون 2 گرم ممکن است به ناراحتی معده و تهوع منجر شود، و در غلظت های بالاتر ممکن است خورنده و حتی کشنده باشد. پتاسیم کربنات در دوزهای بالاتر از 15 گرم برای بزرگسالان کشنده است. همین موضوع برای 1 گرم پتاسیم تارتارات و برای تنها 50 میلی گرم پتاسیم سیانید نیز صدق می کند.   بین 6 تا 8 گرم پتاسیم دی کرومات کشنده است و 30 گرم پتاسیم نیترات باعث مسمومیت شدیدی می شود که ممکن است منجر به مرگ شود. بین 10 تا 12 میلی لیتر پتاسیم هیدروکسید با خورندگی 15 درصد ممکن است کشنده باشد، زیرا این ترکیب مکانیسمی به شدت خورنده دارد. پتاسیم پرمنگنات در سفید کننده ها و ضد عفونی کننده ها استفاده می شود و در بین 5 تا 8 گرم کشنده است.   برای زدودن پتاسیم از آب، کدام یک از تکنولوژی های تصفیه آب را می توان استفاده کرد؟ پتاسیم را می توان با استفاده از روش اسمز معکوس از آب زدود. پتاسیم در تصفیه آب استفاده می شود. به عنوان مثال، پتاسیم پرمنگنات برای اکسیده کردن ترکیبات منتقله از راه آب، از جمله برای زدودن یا ضد عفونی کردن آهن یا منگنز قابل استفاده است. اما این یک توصیه کلی نیست. کاربرد پتاسیم پرمنگنات باعث می شود از آن برای تعیین ظرفیت اکسیداتیو مواد آلی موجود در آب استفاده شود. عموما این مقدار از میزان BOD تجاوز می کند.  پتاسیم دی کرومات برای تعیین COD  استفاده می شود.

• 

  مشاهده 26 دی 1395 1644 بازدید

  دستگاه تصفیه آب و سمیت در حیات آبزیان

  اکوسیستم آبی چگونه با آلاینده ها واکنش می دهد؟ اثرات مضر مواد شیمیایی بر هر یک از ارگانیسم ها به عوامل مختلف زیادی بستگی دارد. نه تنها میان گونه های آب شیرین، بلکه همچنین در شکل آلاینده ها و اینکه آیا این آلاینده ها در سیستم های آبزی یافت می شوند یا در سیستم های موج زی نیز تفاوت هایی وجود دارد. برای سنجش میزان سمیت باید برخی از آزمون های سمیت را انجام داد. سپس معلوم میشود که چه دوزی از یک ماده شیمیایی موجب مرگ یک نوع از گونه ها خواهد شد، که تحت عنوان  LC50 یا  LD50 بیان می گردد.   سمیت آلاینده های مختلف در اکوسیستم های آبزی چه می تواند باشد؟ اثرات آلاینده ها در کل ارگانیسم تحت سه عنوان اصلی، یعنی فیزیولوژی عصبی، رفتاری و اثرات باروری در نظر گرفته می شود. میان این اثرات اغلب می توان ارتباطاتی مشاهده نمود: تغییرات عصبی می تواند رفتار را و تغییر در رفتار می تواند باروری را تحت تاثیر قرار دهد و ... . یک ترکیب همیشه اثری را بر یک ارگانیسم مورد هدف و یا یک جامعه اعمال نمی کند. این اثر همیشه به غلظت آن ترکیب و زمان قرار گرفتن در معرض آن بستگی دارد. این اثرات در نهایت می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد. سمیت حاد به سرعت رخ می دهد، به وضوح تعریف شده است، اغلب کشنده و به ندرت بازگشت پذیر است. اثرات مزمن بعد از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دوزهای پایین و یا مدت زیادی پس از تماس ایجاد می شوند و در نهایت ممکن است موجب مرگ شوند. سم، زمانی که باعث مرگ شود یا اینکه مستقیما برای ایجاد آن کافی باشد، کشنده محسوب می شود. و زمانی که میزان آن کمتر از سطحی باشد که مستقیما موجب مرگ می شود، مادون کشنده محسوب می گردد. در نتیجه این دوز موجب پسرفت فرآیندهای فیزیولوژیکی یا رفتاری ارگانیسم شده و سلامت کلی آن را کاهش می دهد. فقط در مورد آلودگی رادیواکتیو، این احتمال وجود دارد که اثرات بازگشت ناپذیر در اکوسیستم را به دنبال داشته باشد.   اثرات ثبت شده آلودگی بر روی گونه های آب شیرین، از دست رفتن برخی از این گونه ها، به همراه برخی مزایای احتمالی برای بعضی از آنها را نشان می دهد. معمولا کاهش تنوع و نه لزوما تعداد گونه ها و همچنین تغییر در تعادل فرآیندهایی مانند شکار، رقابت و چرخه ی مواد مشاهده می شود. به دلیل پیچیدگی آلودگی، پذیرش اثرگذاری آن در زندگی آبزیان نیز به ویژگی های منحصر به فرد آلاینده ها بستگی دارد. اگر دو یا چند سم با هم در یک پساب موجود باشد، ممکن است یک اثر ترکیبی به یک ارگانیسم اعمال کند، که می تواند افزاینده، متضاد و یا هم افزا باشد. به عنوان یک نمونه تعامل افزاینده، می توان سمیت ترکیب روی و کادمیوم برای ماهی ها را مثال زد. کلسیم نیز در تضاد با سرب، روی و آلومینیوم است. ترکیب مس با کلر، روی، کادمیوم و جیوه از یک اثر افزاینده بیشتر است، در حالی که سمیت سیانید را کاهش می دهد. سمیت فنول و آمونیاک برای حشره ای به نام Baetis rhodani  در غلظت های پایین افزاینده است، اما در غلظت های بالاتر اثر آن بیش از یک اثر افزاینده می باشد.   تست سمیت   سیستم های آبی آشفتگی محیط زیست را منعکس می کنند. بنابراین ماهی ها و بی مهرگان را اغلب می توان برای نشان دادن سلامت یک سیستم آبزی مورد استفاده قرار داد. زیرا مواد شیمیایی می توانند از طریق آب و رسوب در بی مهرگان و از طریق آب، رسوب و زنجیره غذایی در ماهی ها تجمع یابند. نظارت بر این اثرات برای تنظیم و اصلاح آلودگی بسیار مهم است. به منظور تست سمیت، می توان از نشانگرهای زیستی برای تشخیص آلودگی سطح پایین در سیستم های آبی استفاده کرد. اول باید نشانگرهای زیستی مناسب را ایجاد نمود، و سپس می توان آنها را برای تشخیص آلودگی در آبهای زیرزمینی آلوده با هدف تعیین درجه ی خطر سمیت، در مگنا دافنی امتحان کرد.

• 

  مشاهده 23 دی 1395 3812 بازدید

  نقره و تصفیه آب

  آب دریا حاوی حدود 2-100 ppt نقره است، و غلظت این ماده در سطح دریا ممکن است حتی کمتر نیز باشد. آب رودخانه به طور کلی حاوی حدود 0.3-1 ppb نقره است. غلظت نقره در فیتوپلانکتون 0.1-1 ppm است (جرم خشک)، عامل غلظت زیستی 104-105  در آب دریا را به دنبال دارد. در صدف ها غلظتی حدود 890 ppm یافت شده است (جرم خشک). نقره ی محلول در آب عمدتا به صورت Ag+ (aq) و در آب دریا به صورت AgCl2- (aq) موجود است.   نقره به چه طریق و به چه صورتی با آب واکنش می دهد؟ نقره با آب خالص واکنش نمی دهند. این ماده هم در آب و هم در هوا پایدار است. علاوه بر این، در برابر اسید و باز نیز مقاوم است، اما هنگامی که با ترکیبات گوگردی تماس پیدا کند خورده می شود.   انحلال پذیری نقره و ترکیبات آن نقره در شرایط عادی نامحلول در آب است. این موضوع برای تعدادی از ترکیبات نقره، مانند سولفید نقره نیز صدق می کند. بعضی از سایر ترکیبات گوگرد نیز کم و بیش محلول در آب هستند. به عنوان مثال، حداکثر حلالیت در آب کلرید نقره 0.1 میلی گرم بر لیتر است. حلالیت در آب نیترات نقره 2450 گرم بر لیتر و فلوریدهای نقره به طور کلی محلول در آب هستند، اما سایر هالوژن های نقره محلول در آب نیستند.   علت وجود نقره در آب چیست؟ نقره عمدتا در آرجنیک و استفانیت موجود است، که از طریق هوازدگی از آن ها منتشر می شود. در خاک نیز عمدتا به صورت کانی های سولفید موجود است. نقره خالص طبیعی بسیار نادر است و احتمالا از طریق مکانیسم واکنشی زیر تشکیل می شود: 3 Ag2S + 2 H2O -> 6 Ag + 2 H2S + SO   قابلیت خمیدگی نقره غیر از طلا از همه ی فلزات بیشتر است. نقره به خاطر رسانایی بالای حرارتی و الکتریکی، قدرت بازتاب و رنگ سفیدش مشهور است. برای مثال در آلیاژهای مس، نیکل و تنگستن به کار می رود. آمالگام یکی از آلیاژهای نقره با محتوای بالای جیوه است. در الکترونیک، از نقره برای پریز ها استفاده می شود. کابردهای آن در جواهرات، سکه و کارد و چنگال نیز برای همه شناخته شده است. اشیاء، از جمله آینه، اغلب با یک لایه نقره پوشانده می شوند. ترکیبات نقره در تولید عکس و فیلم نقش مهمی ایفا می کنند، و در مواد شیمیایی در حال توسعه نیز از آن ها استفاده می شود. در بسیاری از فرآیندهای شیمیایی نیز به عنوان کاتالیزور عمل می کند. اکسیدهای نقره در تولید باتری استفاده می شود. رنگ های خوراکی، مواد نگهدارنده و ضد عفونی کننده نیز ممکن است حاوی نقره باشند. برای جلوگیری از تگرگ، نقره را به صورت نقره (I) به اتمسفر می افزایند. این ماده عموما یکی از فراورده های جانبی استخراج فلزات است، و می توان آن را بازیافت نمود. ایزوتوپ 110mAg  در فیزیک هسته ای استعمال می شود.   اثرات زیست محیطی نقره بر آب کدام اند؟ نقره یک ماده ی غذایی لازم برای موجودات نیست. حتی ممکن است باکتری کش باشد و موجب مهار تولید مثل قارچ می گردد. این عوارض عمدتا از یونهای Ag+  ایجاد می شود. هنگام مصرف خوراکی نقره توسط موجودات خون گرم، حدود 10٪ آن جذب می شود. گوشت پستانداران حاوی حدود 4 تا 24 ppb نقره است (جرم خشک). پستانداران عمدتا نقره  را از طریق خوراک کارخانه ای دریافت می کنند. گیاهان ممکن است نقره را جذب کنند، هر چند که هیچ کاربرد بیولوژیکی ندارد. در گذشته مقادیر بین 0.03 و 0.5 ppm (جرم خشک) را در گیاهان مشاهده نموده اند. قارچ ها و جلبک های سبز حتی ممکن است حاوی مقدار 200 ppm نقره باشند (جرم خشک). خاک حاوی مقادیر زیادی از نقره نیست. با این حال، مناطق غنی از مواد معدنی ممکن است حاوی مقادیر بالاتری باشد. در مناطق معدن مقدار نقره ی موجود در خاک تا 44 ppm یافت شده است. در خاک عادی که با هوا خشک شده باشد، غلظت نقره از 100 ppb تجاوز نمی کند. نقره و ترکیبات نقره موجود در آب برای میکرو ارگانیسم ها سمی هستند. ماهی حاوی حدود 11 ppm نقره است. سمیت نقره برای ماهی توسط آب کاهش می یابد. بسته به سختی آب، غلظت کشنده برای ماهی های آب شیرین بین 4 و 280 ppm است. گیاهان آب شیرین، بسته به گونه هایشان، بین 30 و 7500 ppb نقره را تحمل می کنند. غلظت کشنده برای دافنی تقریبا 0.25ppb ، و برای آمفی پاد ها 4500 ppb است. غلظت طبیعی نقره در خاک و آب های سطحی معمولا هیچ مشکل زیست محیطی ایجاد نمی کند.   LD50 برای ترکیبات مختلف نقره مشخص شده است. LD50  اکسید نقره برای موش های صحرایی در مصرف خوراکی، دوز 2820 میلی گرم بر کیلوگرم است، و  LD50 نیترات نقره برای موش ها در مصرف خوراکی 50 میلی گرم بر کیلوگرم است. برای سگ 2.3 گرم نیترات نقره کشنده است. دیفلورید نقره بسیار سمی است و به خوبی نیز در آب حل می شود. سمیت نقره طیف بسیار وسیعی دارد. نقره سرطان زا نیست. با این حال، زمانی که به طور مستقیم در زیر پوست حیوانات کاشته می شود می تواند باعث ابتلا به سرطان شود. نقره دارای دو ایزوتوپ پایدار و بیست و چهار ایزوتوپ ناپایدار (رادیواکتیو) است.   عوارض بهداشتی نقره موجود در آب کدام اند؟ نقره یک ماده ی غذایی لازم برای انسان است. بدن یک فرد بزرگسال حاوی حدود 2 میلی گرم نقره است. مصرف روزانه ما از نقره 20-80 میکروگرم است، که حدود 10 درصد آن جذب می شود. این مقدار سلامتمان را تهدید نمی کند. در مقادیر بیشتر، برخی از ترکیبات نقره ممکن است سمی باشد، چون یونهای نقره میل ترکیبی بالایی به هیدریل گوگرد و گروه های آمینه دارند و در نتیجه به صورت ترکیب با اسیدهای آمینه، اسیدهای نوکلئیک و سایر ترکیبات در بدن ذخیره می شود. ما مکانیسم سمیت نقره را می دانیم، بنابراین تعدادی از روش های سم زدایی آن را نیز بلدیم. به دلیل ظرفیت جذب پایین بدن برای نقره، در جذب خوراکی، مکانیسم سمی آن نسبتا پایین است. نقره ای که وارد بدن می شود، عموما در بافت همبند، پوست و چشم ذخیره شده و باعث می شود رنگ سیاه به رنگ خاکستری مایل شود. یک شخص در مدت 50 سال، می تواند حدود 9 میلی گرم نقره در بدن خود ذخیره کند. حد استاندارد برای نقره موجود در آب آشامیدنی 0.05  میلی گرم  بر لیتر است؛ البته اگر حد استانداردی تعیین کرده باشند. این موضوع عمدتا به این دلیل است که نقره ممکن است هنگام جوشیدن مواد غذایی در آب با گوگرد ترکیب شود. بلعیدن اکسید نقره مضر است، زیرا موجب سوزش چشم، دستگاه تنفسی و پوست می شود. نیترات نقره بسیار مضر تر است، زیرا یک اکسید کننده ی قوی است. این ماده موجب خوردگی شده و در جذب خوراکی به استفراغ، سرگیجه و اسهال منجر می شود. هنگام مصرف نمک نقره ممکن است بدن با تبدیل آنها به کلریدهای نقره ی نامحلول از خود محافظت کند. نقره یک باکتری کش است و بنابراین ممکن است در ضد عفونی آب استفاده شود.   برای زدودن نقره از آب، کدام یک از تکنولوژی های تصفیه آب را می توان استفاده کرد؟ نقره یونی را می توان از طریق تبادل یونی از آب زدود. بعضی از ترکیبات نقره ممکن است از طریق انعقاد ته نشین شوند. دو روش کارآمد دیگر عبارتند از فیلتر کربن فعال و فیلتر شنی. نقره در تصفیه آب برای ضد عفونی آب استخرهای شنا استفاده می شود. فقط مقادیر بسیار کمی استفاده می شود که هیچ خطری ندارد.