فقط بیمارستان نیست که باید با تهدید میکروب های مقاوم در برابر آنتی بیوتیک ها مبارزه کند. مبارزه با باکتری های مقاوم در برابر آنتی بیوتیک، به اصطلاح " ابر میکروب‌ها " یک چالش بزرگ است، که سازمان بهداشت جهانی آن را یک مشکل بزرگ جهانی توصیف کرده است.
هنگامی که ابرمیکروبها به سرتیتر اخبار روزنامه تبدیل شدند، اغلب به علت شیوع بیماری در بیمارستان بود. مثل فاجعه باکتری انتروکوک Enterococcus مقاوم در برابر وانکومایسین Vancomycin که در سال 2013 در ملبورن به کودکان حمله کرد. با این حال مشکل محدود به بیمارستان‌ها نیست. محیط گسترده‌تری می‌تواند در توسعه و گسترش این میکروب‌ها مهم باشد و افراد از طریق آب و غذا می‌توانند آلوده شوند.
مشکل مقاومت در برابر آنتی بیوتیک در سراسر جهان بوسیله آلودگی فاضلاب ناشی از داروهای باقیمانده بدتر شده و زمینه مساعدی برای پرورش باکتری‌های مقاوم و ژن‌های آنها فراهم کرده است. این مشکل سالها می‌تواند مقاومت کند، به طور مداوم توسط تخلیه جدید داروها و مقاومت باکتری‌هایی که توسط افراد و حیوانات ریخته شده، تجدید می شود. تصویری که در زیر مشاهده می کنید باکتری انتروکوک مقاوم در برابر وانکومایسین، که به یکی از آنتی بیوتیک ها که به عنوان آخرین راه حل توسط بسیاری از پزشکان مورد استفاده قرار می گیرد، ناتوان است.
هشدار تاریخی
این حقیقت که پنیسیلین در ادرار سربازان در جنگ جهانی دوم یافت شد، نشانه اولیه این مساله بود که آنتی بیوتیک‌ها در فاضلاب وجود دارند و اینکه داروهایی مانند این احتمالا در رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و سایر راه های آبی به حیات خود ادامه داده، به ذرات رسوبی چسبیده و توازن باکتریایی را در خاک‌ها و اکوسیستم‌های آبی برهم می‌زنند.
اما هیچ کس به این مساله توجه زیادی نکرد تا زمانی که بصورت اتفاقی در سال 1992، وقتی دانشمندان آلمانی در رودخانه‌ها، آبهای زیرزمینی و دریاچه‌ها به دنبال علف کش می‌گشتند، به ماده شیمیایی برخوردند که نتوانستند آن را تشخیص بدهند، مشخص شد که کلوفیبرات clofibrate داروی کاهش دهنده کلسترول، از خانواده علف کش 2-4-D است.
از آن زمان هیچ آلودگی دارویی در آب سراسر جهان پیدا نشده است، داروهای مسکن، آنتی بیوتیک، تنظیم کننده چربی، ضدعفونی کننده ها، ضدبتاها، هرمون‌های ضدبارداری، ضدتشنج و عوامل تقابل اشعه ایکس. سطوح قابل شناسایی از کولی‌فیبرات به تنهایی در دریای شمال یافت می‌شود.
اکنون ما می‌دانیم که داروها و پمادهایی که تا حدودی تخریب شده اند را بعد از اینکه شما در دستشویی یا حمام با آنها حداحافظی کردید، می‌توان از طریق واکنش شیمیایی به شکل فعال خود برگرداند. بسیاری از آنها افت زیستی می‌کنند اما بقیه در محیط جدید خود می‌توانند بسیار مقاوم باشند. بنابراین، تاسیسات تصفیه آب آخرین مانع در مقابل باقیمانده داروها و سایر مواد شیمیایی مصنوعی هستند که وارد خاک و آب شده‌اند (در همین حال، درکل هیچ مانعی در مقابل داروهای حیوانات که آزادانه و رایگان توزیع می‌شود مثل آنتی بیوتیک‌های سولفاسالازین و اکسی تتراسایکلین وجود ندارد).
برای مطالعه ادامه مطلب روی لینک زیر کلیک نمایید.
توانایی تاسیسات تصفیه آب برای خارج کردن پسماند دارویی
**ن